Gry na słaby PC. Niskie wymagania i dużo zabawy (cz. 2)

Produkcja ta ma swój niepowtarzalny klimat, a do opakowania z grą dołączano instrukcję, z której można wyczytać, że Bethrezen postanowił stworzyć świat doskonały, po czym nazwał swą kreację Nevendaar. Następnie wszystko potoczyło się w dość niefortunny sposób, dlatego odpalając Disciples II mamy okazję odwiedzać rzeczywistość w klimatach dark fantasy, która jest rozrywana przez brutalne konflikty. Disciples II to moim zdaniem przepiękna gra ze świetnym intro w polskiej wersji językowej:

Przymierze Elfów, Górskie Klany, Legiony Potępionych, Imperium, Hordy Nieumarłych. Na wojnie trawiącej Nevendaar jest wiele ugrupowań, a każde z nich dąży do bezwzględnej realizacji swoich celów. Gracze będą musieli rozbudowywać stolicę i kupować odpowiednie budynki, dzięki czemu odblokują nowe możliwości, a także ewolucje swoich wojowników. W Disciples II każdy żołnierz zdobywa doświadczenie, a potem może się przemienić w lepszą jednostkę, lecz tylko wtedy, gdy wcześniej postawiliśmy niezbędną konstrukcję w stolicy.

Rozgrywka dzieli się na mapę świata oraz taktyczną mapę danej bitwy. Wszystko odbywa się w systemie turowym, a czary można rzucać tylko na mapie świata. Co ciekawe, generał stoi w szeregach armii i aktywnie uczestniczy w bitwie, a jeśli zginie, pula punktów ruchu zostanie mocno ograniczona do czasu aż go wskrzesimy. Gra oczywiście przypomina trochę Herosy, lecz nie dajcie się zwieść, ponieważ Disciples II ma swoje własne mechaniki, które wyróżniają tę strategię z tłumu – chociażby fakt, że ziemia na mapie świata zostaje pochłaniana przez naszą stolicę i ulega wizualnym zmianom oraz zaczyna nam dostarczać surowców z pochłoniętych lokacji.

Na pewno pojawią się głosy krytyki i ludzie stwierdzą, że Disciples II jest starociem z brzydką grafiką. Nie zamierzam z tym walczyć, bo staram się tylko zwrócić uwagę niektórych ludzi na zaskakująco piękną i wciągającą grę. Piękną w tym sensie, że ma intrygującą historię świata, fajne mechaniki, a do tego jeszcze niezwykle klimatyczną ścieżkę dźwiękową. Polecam Disciples II na słabe komputery i nie tylko.

Po odpaleniu gry Domina zastygłem w bezruchu i po prostu słuchałem. Ścieżka dźwiękowa jest tak dobra, że niemal hipnotyzuje i nie pozwala się z tego otrząsnąć. Winowajcą takiego stanu rzeczy będzie niejaki bignic (Nic Gorissen), niezwykle utalentowany twórca muzyki elektronicznej. Stworzone przez niego utwory sprawiają, że Domina ma wybitną ścieżkę dźwiękową. No dobrze, ale czym jest sama gra?

Domina nie wymaga od nas wiele, ponieważ jest to tak zwany auto battler, czyli rodzaj gry, w której walki są rozstrzygane automatycznie, a gracz nie musi nic robić. Naszą rolą będzie przyjmowanie lub odrzucanie zleceń, kupowanie gladiatorom lepszego ekwipunku oraz decydowanie o ich treningu. Nie każdy lubi tego typu produkcje i nie każdy lubi muzykę elektroniczną. Jeżeli natomiast jesteście zwolennikami takich rzeczy, wtedy Domina powinna dostarczyć wam całkiem dobrej zabawy. Gra jest idealna na słaby PC.

Jeżeli ktoś ma pod ręką tylko podstarzałego laptopa, lecz marzy mu się szybka akcja, dużo strzelania i jeszcze więcej energicznej muzyki, to powinien skierować swój wzrok na Unreal Tournament z 1999 roku. Tytuł jest niezwykle grywalny i daje masę zabawy podczas sieciowych starć z innymi ludźmi. Pomimo tego warto nadmienić, że odpalenie gry offline wypełnionej samymi botami również potrafi dać sporo frajdy. Leciwa grafika ma swój urok, a mapy bywają naprawdę kreatywne.

Dwie wieże umieszczone w przestrzeni kosmicznej tuż przy orbicie Ziemi? Nie ma problemu! Możesz grać w takiej lokacji i przejmować się wyłącznie zdobyciem flagi wrogiej drużyny, a nie jakimś tam zapasem tlenu. Gdyby jednak bieganie pomiędzy wspomnianymi wieżami trochę ci się znudziło, wtedy wystarczy sięgnąć po gigantyczną rakietę, którą możesz zdalnie sterować, a po trafieniu natychmiast zgładzić wszystkich użytkowników w promieniu rażenia. UT99 zadziała niemal na każdym sprzęcie, ale dobrze jest trochę pogrzebać w ustawieniach i zapewnić sobie optymalne doświadczenie (są też patche od fanów).

Marcin Hołowacz, dziennikarz Polygamii