Watch Dogs: Legion. Tylko Ubisoft potrafi naszpikować grę tyloma świetnymi pomysłami i wpadkami jednocześnie

To już moja druga wizyta w Londynie nieodległej przyszłości. Londynie, w którym ktoś odpala bomby, a zjednoczone królestwo z dnia na dzień staje się miejsce pełnym policji, kontroli, dronów i – cytując klasyka – permanentnej inwigilacji.

Odpuszczę tym razem tło fabularne "Watch Dogs: Legion" - rozpisywałem się o nim podczas pierwszego pokazu. Z tego samego powodu postanowiłem zignorować zupełnie misje związane z główną osią historii i skupić na zadaniach pobocznych. To w końcu Ubi-gra, a więc mapa skrzy się od rzeczy "do zrobienia".

Ubisoft w końcu umie w misje poboczne?

Londyn został tu podzielony na osiem rejonów. Każdy z nich musimy wyzwolić. Aby to zrobić, czeka nas szereg zadań. A to wykraść dane, gdzie indziej spuścić komuś manto albo zmienić propagandowy plaka… Wróć. Podmienić propagandowy hologram. Gdy wykonamy określoną liczbę zadań, możemy stanąć przed zadaniem finałowy, które ostatecznie wyzwoli dzielnicę. I na nich się dziś skupię. A to dlatego, że zrobiły na mnie ogromne wrażenie.

Najpierw zadanie mniej spektakularne. Mamy zhakować London Eye, na którym wyświetli się logo naszej grupy hakerskiej DeadSec. Pognałem więc czym prędzej na kładkę sąsiadującą z Hungerford Bridge. Stamtąd przejąłem jedną z barek na rzece, która służyła za lądowisko dronów. Po chwili sterowałem już jednym z nich, podleciałem bardzo blisko samego London Eye i zacząłem hakowanie.

W sekundy zawyły syreny alarmowe i zewsząd zleciały się wrogie drony. Bardzo dużo wrogich dronów. Gra zmieniła się w tym momencie w powietrzny pojedynek i ostrą wymianę znacznej ilości bliżej nieokreślonej amunicji. Kilka minut i niezliczoną liczbę utopionych w Tamizie dronów później misja zakończyła się sukcesem. A moja ekipa zyskała przy okazji kolejnego członka. Była nim emerytowana pani szpieg.

Czytaj też: Co w Watch Dogs: Legion robią pszczoły-drony i człowiek-posąg? Opowiada Clint Hocking z Ubisoftu [TYLKO NA POLYGAMII]

Nieco później gra zaprowadziła mnie do sąsiedniego rejonu. Tym razem moim celem był sam Big Ben. Nie da się tam wejść ot tak, ale od czegoś mamy robo-drona. Malec wpuszczony w odpowiednie przewody wentylacyjne pognał przed siebie. I w tym momencie gra z otwarto-światowego akcyjniaka, zmieniła się w trójwymiarową platformówkę.

Sterując robotem, musiałem wspiąć się po wąskich deskach, przeskakiwać z jednej nad drugą, umiejętnie korzystać z ruchomych zębatek (to w końcu zegar) i przesuwających się platform. I nie była to zabawa bardzo prosta. Owszem, nie dało się w tej sekwencji zginąć, ale jeden fałszywy krok i wspinaczkę zaczynamy kilka pięter niżej. Ubisoft doświadczenie w platformówkach ma spore i tutaj wykorzystał je doskonale. Takich zmian w dynamice "Watch Dogs: Legion" życzyłbym sobie więcej. Pomysł rewelacja, a i wykonanie doskonałe.

Londyn, Londyn i jeszcze raz Londyn

The Oval to mieszczące przeszło 25 tysięcy ludzi boisko do krykieta. Mieści się przy ruchliwej Harleyford Road w dzielnicy Kennington. Nie jest to miejsce wybitnie blisko centrum (choć do wspomnianego Big Bena mamy pół godziny spaceru) i rzadko zapuszczają się tam turyści. Sam trafiłem tam nieco przypadkiem podczas jednej z wizyt w Londynie i myślałem, że to kolejny stadion piłkarski. O krykiecie wiem mniej niż o fizyce kwantowej. Dlaczego zatem o tym piszę?

Ano dlatego, że trafiłem tam również przypadkiem grając w "Watch Dogs: Legion". Lekko podniszczony obiekt służył za jedną z siedzib wojskowych. Część mogłem eksplorować dowolnie. Do innej, potrzebnej do wykonania misji, musiałem się zakraść. I tu znów dała o sobie znać mnogość rozwiązań. Mogłem wezwać zwerbowanego wcześniej robotnika, który ma wśród swoich gadżetów drona do przenoszenia ciężkich ładunków. Przyzwałem urządzenie, wskoczyłem na jego dach i mogłem wlecieć na strzeżoną przestrzeń.

Inna opcja? Proszę bardzo. Możemy użyć innej postaci, który założy "pelerynkę-niewidkę" i przemknie pomiędzy strażnikami. Albo użyjemy argumentu siły, wchodząc z drzwiami i strzelając do wszystkiego, co się rusza. Najciekawsze rozwiązanie to znów wykorzystanie robo-drona, który wlezie do szybu wentylacyjnego, niezauważony przemknie do pomieszczenia i wykradnie, co ma do wykradnięcia.

I tu właśnie leży największa siłą, ale i jednocześnie największa bolączka "Watch Dogs: Legion". Postaci jest mnóstwo, każda z inną historią i innym zestawem umiejętności oraz gadżetów. Tylko jak się do nich przywiązać? Jak zdecydować, kto jest tutaj głównym bohaterem? Tego, po kilku godzinach grania i dwukrotnym testowaniu, nadal nie wiem.

Będę grał w Ubi-grę

Czas na listę grzechów Ubisoftu, bo wydaje się, że będzie ich sporo. Model jazdy samochodem nadal zakrawa na kpinę (na szczęście jest autopilot lub słynny metro), strzelanie jest mizerne, a sporą część gadżetów mogę przypisać do niemal każdej ze zwerbowanych postaci.

Nasi wrogowie są wycięci z kartonu i nie wzbudzają najmniejszych emocji. Podobnie jak fabuła. Niby jest jakaś intryga, ale niespecjalnie intryguje. Niby dzieje się dużo, ale i tak wolałem wyzwalać kolejne rejony, aniżeli poznawać historię.

Będę jednak bronił najnowszej produkcji Ubisoftu, bo tytuł pełen jest pomysłów. Podczas dwóch trzygodzinnych sesji brałem udział w powietrznej bitwie dronów, uczyłem się piłkarskiej żonglerki w jednym z londyńskich parków, wspiąłem się robotem na Big Bena, odwiedziłem fabrykę ludzkich organów, zakradłem do policyjnej placówki, nasłałem plagę pszczół-dronów na wrogów, posłuchałem nawiedzonego kaznodziei i wziąłem udział w kibolskiej bójce. I nie wszystko było idealnie, ale bawiłem się świetnie. Tak po prostu.

Nie spotkałem niestety Aidena, Stormzy'ego ani żadnego Asasyna. Ale dam im szansę na premierę "Watch Dogs: Legion". A ta już 29 października.