Soundtrack Mojej Ucieczki #4 – Deus Ex: Human Revolution

Podczas 3 letniego procesu tworzenie ścieżki dźwiękowej do Deus Ex Human Revolution kompozytor Michael McCann zadbał o to, aby ten główny temat znalazł się w samym sercu partytury, w wyniku czego powstał jedna z najbardziej pamiętnych i gęstych ścieżek dźwiękowych do gier wideo, które mogą uslyszeć uszy gracza. Te dwie strony opowieści reprezentują dwa główne elementy muzyczne ścieżki dźwiękowej: elektroniczna i akustyczna. Element elektroniczny reprezentuje nowy świat augmentacji i mechaniki, do którego dąży większość ludzi; podczas gdy akustyczne elementy muzyki stanowią stronę przeciw tym zjawiskom symbolizując ludzkie ciało w takiej postaci, w jakiej zostało stworzone. Oba elementy współgrają w tytułowej rewolucji ludzkości, a w efekcie podziale ludzkości ( sequel Deux Ex); zarówno w rozgrywce, jak i opowieści.

Wyżej przytoczony dysonans jest podkreślany od początku ścieżki dźwiękowej z przewodnim motywem gry „Icarus”, zaczynającym się kobiecym śpiewem, mogącym być postrzegany jako element klasyczny, który szybko jednak ustępuje elektronice i dynamicznym, narastającym syntezatorom. Ponowne pojawienie się wokali i zmian akordów dogania syntezator, a walka  tych dwóch elementów trwa do końca utworu. Doskonale to współgra z intro gry, motywem mitycznego Ikara, renesansem i transhumanizmem. Na" dzień dobry" wprowadza słuchaczy w mocną atmosferę i nastrój gry. McCann wymienił Massive Attack i Aphex Twin jako swój największy wpływ na stworzony przez niego OST.

Ścieżka dźwiękowa DE: HR jest w ścisłej czołówce soundtracków do gier komputerowych, dlatego z zniecierpliwieniem czekałem, kiedy będę mógł o niej napisać, a deszczowy Maj w Krakowie 2019 tylko pogłębił to oczekiwanie. Idea kompozycji skupia się bardziej na atmosferze i nastroju, niż na melodii, a intencją kompozytora było nie rozpraszać muzyką podczas grania, jednocześnie wzmacniając immersje świata przedstawionego. Nieustanne mamy tutaj do czynienia ze wspominanym powyżej dualizmem. Sekcje akcji/walki to mocno rytmiczne, kipiące nowoczesnymi syntezatorami kawałki w połączeniu z sekcjami orkiestrowymi i wokalizami, budujące tempo, dynamikę, epickość tego co dzieje się na ekranie, ewentualnie gęsta narastająca elektronika sprawiająca wrażenie ciszy przed burzą i uczucia niepewności.

Z drugiej strony mamy do czynienia z ścieżkami ambientowymi, towarzyszącymi nam podczas godzin przemierzania dystopijnych metropolii przyszłości, deszczowych zaułków oraz… szybów wentylacyjnych (gdyż tam spędzamy większość czasu, jak w każdej grze opartej na skradaniu) i to właśnie ten fragment soundtracku, który cenie sobie najbardziej. Czajenie się w cieniu nie może być przecież zagłuszane kanonadą dźwięków, więc najlepszą strategią żeby cieszyć się muzyką, jest po prostu nieujawnianie swojej obecności przed przeciwnikami i ciche przemykanie za ich plecami.  Głębokie, powolne, tajemnicze. Doskonale do relaksu lub na długi spacer nocą. Kawałek Home, przyjmuję z pewną ironią, że w jedynemu bezpiecznemu miejscu, w którym protagonista ma chwile wytchnienia, towarzyszą najsmutniejsze i najbardziej nostalgiczne dźwięki na ścieżce dźwiękowej. Adam Jensen to taki Jon Snow tego uniwersum, chciałby mieć spokój, a los i fabuła pchają go w świat wielkiej polityki, spisków i zmuszają go o decydowanie o losach świata, a przecież on sobie tego wcale nie życzył. Jeden nic nie wie, a drugi o nic nie prosił :) 

Głębokość hipnotyzującego ambientu oraz budująca ciekawość czekającej nas przygody oddaje kawałek z głównej menu gry, po prostu. Wiesz, że robisz coś dobrze, kiedy możesz zrobić ścieżkę dźwiękową o nazwie „Main Menu”, która jest wkręcającą, poruszającą muzyką i zatrzyma gracza na dłużej niż tylko sprawdzenie opcji i kliknięcie „wczytaj zapis”.

Ostatnim kawałkiem, na którym chciałbym zwrócić uwagę „L.I.M.B. Clinic”. Doskonale oddaje klimat i specyfikę miejsca jakim jest klinika wszczepów czyniąca odwiedzających klientów nadludźmi. Przypomniało mi to nieco „Raport mniejszości” Spielberga, z tymi wszystkimi sterylnie czystymi białymi, zamkniętymi przestrzeniami szpitalnymi, stłumione kliknięciami otaczających cię robotów i podświadomym poczucie niepewności.

Cytując Adama Jensena – nie prosiłem o to, a otrzymałem najlepszą ścieżkę dźwiękową na samotne wieczory i spacery pełne kontemplacji, a także nieangażująca muzykę tła towarzyszącą w pracy. Nie musicie być zwolennikami augmentacji żeby posłuchać. A soundtrack to sequela jest jeszcze lepszy, ale o tym kiedy indziej.