Mikrogry - od czego zacząć?

Itch.io jest kopalnią złota dla gier niezależnych. To znaczy, nie do końca. Właściwie to prawie wcale. Bardziej przypomina wypłukiwanie złota z piasku, z tym, że piasek to Furry Visual Novels.

mrkjad

03.03.2019 18:18

Jeśli jednak jesteście cierpliwi i nie poszukujecie wielkich samorodków, które ustawią was na całe życie to Itch.io jest warte waszej uwagi. Początki bywają trudne, więc żeby ułatwić wam start zapraszam do skorzystania z poniższej SEMI-ANALOGOWEJ VISUAL NOVELI, która pozwoli wam rozpocząć przygodę z moim ulubionym portalem z grami. Na wszystko potrzebujecie nie więcej niż pół godzinki.

Elektroniczny dźwięk budzika wyrywa cię ze snu, z westchnieniem sięgasz po telefon by go wyłączyć. Leżysz chwilę w łóżku słuchając szmeru kropli deszczu uderzających o parapet. Sama myśl o opuszczeniu cieplej pościeli napawa cię wstrętem. Może by tak zostać w domu?

[1] Idź do pracy.

[2] Weź wolne.

Poranek toczy się jak każdy inny. Prysznic, kawa, śniadanie. Żując bez entuzjazmu kanapkę z podeschniętym serem przeglądasz newsy na smartfonie.

„Protesty pracowników paraliżują miasto.”

„Najbliższy tydzień wciąż pochmurny.”

„To już dziś! Doroczny bieg Morsów!”

Rzucasz okiem na zegarek. Jeśli nie chcesz się spóźnić najwyższy czas wychodzić.

[3] Jedź samochodem.

[4] Jedź autobusem.

Jest zimno. Mimo, że droga do samochodu nie jest długa szczelnie owijasz szyję szalikiem. Myślami jesteś już w pracy: dokończyć projekt, skonsultować poprawki z działem sprzedaży… Już masz wsiadać do auta, gdy entuzjastyczne okrzyki wyrywają cię z zamyślenia. Drogą – tą, którą właśnie powinieneś jechać do pracy – podąża barwny tłum wznosząc wesołe okrzyki. Ludzie są dziwacznie ubrani, czy może właściwie rozebrani. Pomimo listopadowego chłodu większość z nich ma na sobie stroje kąpielowe. Do tego wszyscy noszą osobliwe nakrycia głowy. Korpulentny mężczyzna w średnim wieku z czapką w kształcie delfina entuzjastycznie macha do ciebie ręką. „Sezon morsowania! Sezon morsowania!”. Bezradnie patrzysz na długi korowód entuzjastów zimnych kąpieli. Tą drogą nie dotrzesz do pracy.

[4] Jedź autobusem.

[5] Idź pieszo.

Szybkim krokiem zmierzasz w stronę przystanku. Przeszywający wiatr sprawia, że łzawią ci oczy, dlatego też początkowo nie zauważasz poruszenia wśród oczekujących na transport. Twoją uwagę przyciąga oburzony głos kobiety w średnim wieku. „Jak tak można?! Kto to widział!?” Jej twarz pod włóczkową czapką jest czerwona z zimna lub zdenerwowania. Wtóruje jej starszy mężczyzna „Pani, ja mam wizytę u lekarza, trzy miesiące czekałem, nie zdążę, jak Boga kocham!”. Rozglądasz się zaniepokojony. Grupka studentek w pośpiechu wpisuje coś na klawiaturach smartfonów. Na elektronicznej tablicy, gdzie zazwyczaj wyświetlają się czasy odjazdów przesuwa się komunikat: „ODWOŁANO Z POWODU STRAJKU PRACOWNIKÓW MPK”. Wygląda na to, że musisz dotrzeć do pracy inną drogą.

[3] Jedź samochodem.

[5] Idź pieszo.

Jesteś o krok od opuszczenia ruin, gdy na twojej drodze staje niezwykła postać.

Mężczyzna ma długą rudawą brodę i rozwichrzone włosy. Długie szaty haftowane w liście opadają aż do ziemi. Być może to przez ruiny, ale do głowy przychodzi ci irracjonalna myśl „Jest młody jak na maga.”

Nieznajomy przemawia do ciebie niskim, przyjaznym głosem.

- Wstrzymaj się wędrowcze! Śmiało wkroczyłeś w te przeklęte mury, a ja w nagrodę odmienię twój los! Powiedz, z głębi swego serca, kim naprawdę chciałbyś być?

Oniemiały patrzysz na… czarodzieja? Myślisz o swojej marnej pracy, o niewątpliwej reprymendzie jaka czeka cię za spóźnienie, o tym, że przecież twoje życie miało wyglądać inaczej. Przymykasz oczy myśląc o lepszych czasach, gdy wszystko wydawało się jeszcze możliwe. Przez chwilę listopadowy wiatr wydaje się cieplejszy, pachnący wiosną.

A co tam.

Bez dalszego wahania śmiało spoglądasz na nieznajomego, gotów wypowiedzieć pragnienie swego serca.

[6] „Chcę przeżywać przygody!”

[7] „Chcę być bardzo bogaty!”

[8] „Chcę zostać joginem!”