Po Mario Royale i Flappy Bird Royale dobrze wrócić do czegoś "normalniejszego". Tym razem padło na Dayz. Dowiedzieliśmy się z twittera, że zamknięta alfa jest "tuż zza rogiem". Chętni mogą zapisywać się, aby zagrać w oryginalnego moda, wróć, oddzielną produkcję. Pomyłka bierze się stąd, że w 2012 roku powstała modyfikacja o takiej samej nazwie. W rozgrywce brały udział 32 zespoły po dwie osoby w każdym. Co prawda wyglądała nieco inaczej od współczesnych battle royale'i, ale można uznać, że miała wpływ na ten szalenie popularny tryb, którego brakuje tylko w lodówce.
Survivor GameZ ma być inny od PUBG'a i "fortnajta". Na pierwszy rzut oka faktycznie coś tam zmienia, ale... sami wiecie. Na stronie gry możemy przeczytać, iż mecze będą podzielone na trzy fazy. Dwie z nich mają fizyczne granice. W przypadku ich opuszczenia otrzymamy obrażenia, które spowodują w końcu... tak, śmierć. Każda z faz oferuje inny łup, a wraz z postępem w rozgrywce odnajdziemy coraz lepsze bronie i sprzęt.
Każda faza posiada "hot spots", w których znajduje się specyficzny ekwipunek. Cechuje się tym, że trudno go odnaleźć w innych miejscach - czasem jest to niemożliwe. Co do trzeciej fazy, ta nie ma fizycznych granic, ale tworzy coś w rodzaju "interaktywnego obiektu" (interaction object) potrzebnego na koniec gry. Zostanie on zrzucony w miejscu, które rozpoznamy po zielonym dymie. W miarę upływu czasu nastąpi zmiana koloru na czerwony. Wtedy też każda z postaci otrzyma obrażenia zależne od odległości od... tego czegoś. Im dalej jesteśmy, tym więcej zdrowia zacznie znikać. Co ciekawe, bezpieczna jest osoba, która znajdzie się w pobliżu tego obiektu.
W Survivor GameZ usprawnione zostały medykamenty, która mogą zostać użyte raz lub działać w sposób ciągły. Epipen i sól fizjologiczna posłużą także do ocucenia nieprzytomnego. Wszystkie przedmioty medyczne natychmiast przywracają część zdrowia. Zanim ktoś się rozpędzi! Przed wysłaniem prośby o dostęp do alfy warto zaopatrzyć się w kopię DayZ, która jest wymagana do uruchomienia Suvivor GameZ.
To jak? Cieszymy się, że mamy swego rodzaju powrót? A może wydajemy z siebie znudzone westchnięcie?
