Xenoblade Chronicles 2 - recenzja. Widokówki z grzbietów tytanów

Trudno pisać o "dużych butach do wypełnienia", bo to, co Monolith Soft konsekwentnie robi od niemal dekady, zawsze nosiło ślady przerostu ambicji. Pierwszy Xenoblade świetnie wyważył ogromny świat z wciągającym scenariuszem, drugi - czyli Chronicles X z Wii U, przypominam - poświęcił fabułę na rzecz aż zbyt ekspansywnego świata. Pierwszy pokochałem, drugi szanowałem. A trzeci, o którym będę pisał niżej "dwójka", wpasowuje się gdzieś pomiędzy. Nie, to nie jest nowa definicja japońskich erpegów. Ale w pudełku znajdziecie maciupki kartridż, z którym spędzicie sto radosnych godzin, jedyną przygodę, jaką na Switchu można pod przymusem porównać skalą do Breath of the Wild. O ile nauczycie się grać wedle ustalonych tutaj reguł.

Historia nie potrzebuje wiele czasu, by rozpędzić się na maksa i atakować odbiorcę dziesiątkami zwrotów lub ukrywanymi przed protagonistą sekretami nawiązującymi do wydarzeń z przeszłości. To jej zdecydowany plus, gdyż Rex - młody, wiecznie optymistyczny nurek - wypada nad wyraz blado. Owszem, w pogoni za pieniędzmi wplątał się w aferę, która finalnie zdecyduje o losach świata (jak inaczej, skoro to jRPG?), niemniej w gruncie rzeczy mógłby pozostać anonimowym wytworem kreatora postaci. Szkoda, bo setting dramatu wcale nie ustępuje temu z pierwowzoru.Niemal całą powierzchnię Alrest (świata gry) pokrywa głęboki ocean chmur (sic!), po którym wędrują gigantyczne tytany. Ludzie i inne antropomorficzne gatunki żyją na ich cielskach. Te większe stają się samodzielnymi państewkami, drobniejsze środkami komunikacji. Jest coś majestatycznego w ciachaniu potworków w brzuchu olbrzymiego wieloryba, widząc w oddali światła miasta a daleko, daleko nad głowami bohaterów szczeliny na plecach tytana, przez które przedostają się promienie słoneczne. Argument, że te stworzenia powoli wymierają, pozbawiając ludzi domów, wystarczy, by zechcieć wyruszyć w podróż do centrum Alrest i wspiąć się na legendarne drzewo, gdzie według legend znaleźć można raj (Elysium) oraz boga, Architekta. Bo jako gracze wiemy, iż podróż ta oznaczać będzie poznawanie kolejnych tytanicznych ekosystemów. Setki zachwytów, jakich w japońskich role-playach nie doświadczyliśmy od... no, poprzedniego Xenoblade'a.Nie chcę zagłębiać się w dalsze rozdziały scenariusza. Na plecach (lub ramionach, szyjach, nogach czy w żołądkach) tytanów czeka Was tyle, iż zbliżając się do finału poczujecie nostalgię podobną do kończenia sześciotomowej sagi książek. Ale też nie będę Wam ściemniał, że "dwójka" operuje fabułą równie efektywnie, co pozycja z 2010 roku. Z dwóch powodów, mimo zainteresowania dalszymi twistami oraz losami barwnych bohaterów, nigdy nie przekroczycie tej magicznej bariery autentycznej immersji w oglądane wydarzenia, przeżywania wszystkiego z otwartymi ustami.Pierwszy, poważniejszy, związany jest z irytującą decyzją "animezacji" Chronicles 2. Postaci, dialogi, scenki przerywnikowe - wszystko naznaczone jest sztampową stylistyką młodzieżowych serii animowanych. Balans pomiędzy zagrywkami typu "robią mu się duże, białe oczy, a po skroni zjeżdża przerysowana kropla potu" oraz momentami autentycznie poważnymi jest źle zrównoważony. Wygląd, ubiór bohaterów - bez większego sensu, stworzony tylko pod marketing gry w Japonii (przykład: Pyra jest inteligentną i bardzo wstydliwą kobieta, nie przeszkadza jej to jednak świecić paskami od stringów). To nic nowego w gatunku, jasne. Nic nowego też w serii, bo Chronicles X było podobne. Ale tym razem dostałem scenariusz, który z innym podejściem wciągnąłby mnie całkowicie poważnie, jak w "jedynce". Tymczasem zmuszony jestem do przymykania oczu i napisania, że przeciwnikom anime gra przyprawi wiele niewygodnych doznań.

Dla mnie nie bez znaczenia pozostaje także anglojęzyczny dubbing, załatwiony najwyraźniej po kosztach. Fajnie, że znowu obsada składa się w większości z różnych odmian brytyjskich akcentów. Szkoda, że nikt nie włożył tutaj duszy. W efekcie mamy ciekawe barwy głosu, które nijak nie oddają dynamiki wydarzeń na ekranie. A jak Rex próbuje coś w trakcie walki groźnie krzyknąć, o matko. Wam przed telewizorem zrobi się wstyd za fuszerkę aktora głosowego. Szczęśliwie - Wy będzie mogli rozpocząć całą przygodę z japońskim dubbingiem, pobieranym w formie osobnego pliku (jak w Personie 5), nad czym zdecydowanie warto się zastanowić. Skoro całość i tak często bywa podobna do anime... Po drugiej stronie barykady są komentarze, że te kiczowate okrzyki dokładają się do unikalności Chronicles 2. Gusta i guściki. Ważne, że istnieje wybór.To standardowe uczucie towarzyszące graniu w którekolwiek "Xeno", ale cholera, jak ja uwielbiam kręcić się po światach namalowanych przez Monolith Soft. Bo wiecie - sposób przedstawienia fabuły może Wam nie odpowiadać do końca, ale potem będziecie oglądać zachód słońca na szczycie jakiegoś wzgórza i westchniecie cicho, mając nadzieję, że tak wygląda życie po śmierci. Pomysł z oddzielnymi ekosystemami pozwolił projektantom zupełnie puścić wodze wyobraźni. Bo Alrest to nie Mira, tutaj lokacje nie muszą się logicznie kleić. Taki dzień, że chcemy przemierzać wyciszone nocą łąki? Bez problemu. Wolicie otoczony ze wszystkich stron chmurami, "tropikalny" archipelag tytanicznych wysp? Proszę. Szybka podróż (choć tak kłócąca się z przebiegiem scenariusza) nie trzyma Was nigdy w jednym świecie. Nie trzeba zatem uporać się z męczącym bossem, aby wrócić do bezcelowej eksploracji.

A będziecie to robić często, gdyż "dwójka" daje aż za dużo aktywności pobocznych. Unikalne stworki czające się w dziwnych zakamarkach mapek to zaledwie aperitif. Dziesiątki wieloetapowych zadań pobocznych często męczą obligatoryjnym "zbierz dwadzieścia mandarynek", niemniej mogąc prowadzić jednocześnie dowolną ich liczbę, gra nigdy nie tkwi w martwym punkcie. Zwłaszcza że nowych zleceń tylko przybywa w starych lokacjach wraz z kolejnymi postępami, a stopień naszego zaangażowania w społeczność danego tytana określa specjalny licznik. Dodatkowo - i uważam to za szalenie sprytną zagrywkę - po drugim rozdziale otworzycie zgapiony choćby ze starszych Asasynów system wysyłania swoich potworków na czasowe misje. Tak nakręca się spirala "tracenia" czasu. Bo teoretycznie już szedłem spać, ale widziałem, że za dwadzieścia minut wraca jedna z moich ekip (niosąc punkty doświadczenia i kasę), więc znowu poleciałem pomóc jakiemuś dzieciakowi z miasta. A dwie godziny później zauważałem, że znowu dałem się wrobić, w pracy będę straszył podkrążonymi oczami.Nie, nie zapamiętam prawie żadnego zadania pobocznego, to inna liga. Niemniej w połączeniu z pięknem całego świata zawartość ta wystarczy, by w Alrest bawić się jeszcze bardzo długo po zakończeniu podstawowego wątku. A może nawet zdecydować na któryś z nadchodzących dodatków. Serio, pakując się do tej podróży, musicie sobie zarezerwować przynajmniej dobry miesiąc ostrego szarpania. I to zarówno w domu, jak i w gorącym wagonie PKP. Wszak prawdziwie "duży" erpeg trafia także do naszej kieszeni. Nawet jeśli w Chronicles 2 rozdzielczość dramatycznie spada po wyciągnięciu konsoli ze stacji dokującej. Kwestia piętnastu minut, by przyzwyczaić oko do niższej jakości, ale nagły przeskok może Was naprawdę zaboleć. Myślałem, że ograniczę się wyłącznie do grania kanapowego w związku z tą niedogodnością, ale gdzie tam - perspektywa trzech godzin w pociągu okazała się zbyt kusząca. Dalej już poszło z górki.O czymś zapomniałem? O systemie walki, soli każdego RPG? Skądże, musiałem mieć po prostu resztę rzeczy z głowy. Xenoblade dużo ryzykuje ze swoimi potyczkami. Znaczy - ryzykuje, że zdążycie się ostro wkurzyć, nim gra zakończy ponad dwudziestogodzinny etap wykładania wszystkich niuansów. Ale po czasie oceniam tę decyzję naprawdę dobrze. Bo wytłumaczyć pokrótce wszystko to jak w grudniu obudzić się z tym postanowieniem o siłowni. Gra nie szczędzi regularnych czytanek na tablicach tutorialowych. Nie popełnijcie błędu i podejdźcie do ich treści z pokorą. Pogratulujecie sobie cierpliwości kilkadziesiąt walk z bossami dalej, gdy wykorzystacie wszystkie haczyki i skrócicie całą szarpaninę o połowę, zadając cwaniaczkowi obrażenia w setkach tysięcy punktów życia. Satysfakcja jest wręcz tytaniczna.Jeżeli dotychczas było Wam z serią nie po drodze, powinniście wiedzieć, że - podobnie jak Final Fantasy XII - próbuje ona przełożyć charakter zabawy z gier MMO na samotną przygodę z konsolą. A zatem postaci atakują przeciwnika automatycznie, my zaś mamy wpływ na techniki specjalne oraz pozycję sterowanego bohatera względem przeciwnika. Na tym się kończą fundamenty, serio. Trzeba pamiętać, że jeden atak zada więcej obrażeń zza pleców, drugi od boku, a trzeci wykonujemy, aby wygenerować buteleczkę z potionem. Pozostali członkowie drużyny ogarniają to sami, nie ma mowy o jakimś nader ambitnym systemie w stylu Gambitów ze wspomnianego Fajnala.

Tylko że z takimi podstawami zabijecie co najwyżej stado wiewiórek na pierwszym tytanie. Potem zaczynają się elementy, których najlepiej nie przeklikiwać w tutorialu, a które naprawdę wyróżniają Chronicles 2 od pozostałych gier w gatunku (swoich poprzedniczek również!). Każdemu bohaterowi towarzyszy jego Blade, czyli obdarzona świadomością istota, będąca zarówno bronią, jak i fizycznym kompanem w przygodzie. A każdy Blade przypisany jest do jednego z elementów. Pyra, atrakcyjna panienka, przez którą rozpoczyna się cała fabularna afera, jest ognistym Bladem. Wykonując kilka technik specjalnych z powyższego akapitu, wypełniamy wskaźnik elementarnego "superataku" (uwaga, ich efekt uzależniony jest od... QTE). Jeżeli go użyjemy, na ekranie pojawi się drzewko wszystkich możliwych kombosów magicznych rozpoczynających się od ognia. Przykładowo: spieczonego wroga można zalać wodą, a następnie dobić finisherem z ziemi. Jednak takie kontynuacje wymagają pośpiechu (wszystko uzależnione jest od spadających pasków statusu) i Blade'ów odpowiedniego żywiołu u pozostałych postaci. Oraz realnego planu w umyśle gracza, bo to on musi całą kombinacją dyrygować.Jeżeli operacja się powiedzie, nad przeciwnikiem zawiśnie elementarny orb powiązany z ostatnim superatakiem. Będzie od teraz odporniejszy na czary tego żywiołu. Zatem rozpoczynamy drugie kombo wodą, tak, by doprowadzić do zakończenia ogniem, ozdabiając bossa (bo normalny przeciwnik w tym momencie powoli kładłby się do grobu, a boss dopiero zacznie się rozgrzewać) kolejnym orbem. Wszystko po to, by w kluczowym momencie użyć "łamiącej grę" opcji Chain Attack. Zainicjowana bez planu, umożliwia trzy wyjątkowo silne ciosy od każdego z drużyny. Przemyślana - pozwala ogarniętemu strategowi rozbijać po kolei zawieszone na rzezimieszku orby, jednocześnie mnożąc liczbę ciosów oraz wskaźnik obrażeń. To właśnie miałem na myśli; bohaterowie normalnie "stukają" po 500 HP, a Chain Attack kończy się przekroczoną barierą stu tysięcy, automatycznie odmieniając losy walki.

"Fajne, okej, ale chyba nie tak skomplikowane" - można pomyśleć. Dodaję zatem, że każda z postaci posiadać będzie przy sobie trzy Blade'y, wszystkie innego żywiołu. Ich zmiany w trakcie walki trzeba rozsądnie ogarniać, bo rozjuszony potwór bez zastanowienia wykończy drużynę, która nagle odetnie się od technik leczących. Kolejne Blade'y tworzymy sami. Dzieje się to w dość losowy sposób, więc zanim uda się zdobyć takiego z żywiołem elektryczności, do dyspozycji będziemy mieli kilkadziesiąt innych. A to nadal "początek". Każde Ostrze wymaga indywidualnego poziomowania. Osobno ulepsza się broń danej istoty (tutaj potrzebujemy po prostu odpowiednich przedmiotów), osobno powiązane z nią techniki specjalne (tutaj punktów za walkę, które zdobywamy WYŁĄCZNIE korzystając z danego Blade'a), osobno ich statystyki (całe drzewko różnych zadań, właściwie takich łatwiejszych misji pobocznych). Zmarnować dwie godziny, żeby ładnie "stuningować" świeżego Blade'a? Całkowicie prawdopodobne. Dla starych weteranów gatunku, którym potrzeba mobilizacji do grindingu - idealny mechanizm. Boję się tylko, że świeżaki po kilku godzinach nieuwagi zgubią się we wszystkich tabelkach.

Uf, dotarliśmy do podsumowania. Nim Maciu mnie wytarga za uszy za długość recenzji, napiszę szybciutko, że ścieżka dźwiękowa, gigantyczny projekt wielu odmiennych kompozytorów, to niemal zupełnie miodzik. Ewentualne niedociągnięcia dostrzegam w motywach bitewnych, bo ostatnim, czego chciałbym słuchać w równie magicznej krainie, są bezpłciowe uderzenia elektrycznych gitar. Na szczęście motyw z podstawowych walk pięknie podkreślono rozszalałym pianinem. Ale utwory towarzyszące eksploracji, ponownie podzielone na warianty dzienne (bardziej patetyczne) oraz nocne (impresyjne), to temat na osobny tekst. Dużo wysiłku poszło, aby z powodzeniem ożywić muzyczną aurę oryginalnego Xenoblade Chronicles.Czy "dwójka" może stawać w szranki o tytuł najlepszego role-playa tego roku? Nie. Musiałaby być lepsza od Niera i piątej Persony, albo przynajmniej im równa. Nie jest. Nie stara się nawet. Robi swoje, inaczej, goniąc za oddalonymi wzorcami. Potrafi zirytować, przede wszystkim, czy to niektórymi scenkami przerywnikowymi, czy mało intrygującymi zadaniami pobocznymi, czy nawet aspektami technicznymi, jak spadającą liczbą klatek lub tym koszmarnym "przeskakiwaniem" w wersję przenośną. Od tego zaczęliśmy - trzeba umieć zaakceptować jej niedociągnięcia. Jeżeli czujecie, że dacie radę, atakujcie śmiało. Nawet w tym gatunku ponad sto godzin dobrej zabawy to rzadkość.

Adam Piechota