The Quarry – opowieść o tym, jak zrobić z gracza arbuza [RECENZJA]

Po godzinnym seansie z wersją preview The Quarry stwierdziłam, że ledwo się w tę produkcję wgryzłam i za dużo nie jestem w stanie o niej powiedzieć, niemniej fabuła – która powinna być największym atutem interaktywnego filmu – zapowiada się na trochę sztampową. W międzyczasie obejrzałam Piątek, trzynastego i jakoś nietrudno było zauważyć, że brytyjski deweloper mocno zainspirował się tym filmem. Tam też mamy do czynienia z drewnianymi domkami, młodymi kolonijnymi wychowawcami (w tym obowiązkowo z jednym głąbem) i kierownikiem obozu, który powinien być, ale go nie ma. No i oczywiście w obydwu przypadkach tajemnicze coś lubi na nas patrzeć zza krzaków.

Czyli, jednym słowem: było, było, było. Jednocześnie miałam nadzieję, że Supermassive wie, co robi i ostatecznie wyciągnie jakiś rozgnieciony prezencik z kapelusza – tak, że po poznaniu całej fabuły opadnie mi szczęka, ale bynajmniej nie od ziewania. Takie zjawisko miało miejsce w przypadku The Dark Pictures: Little Hope, którego historia mocno zapada w pamięć. W Until Dawn też grałam, ale ten tytuł nie zrobił już na mnie takiego wrażenia. Natomiast po spędzeniu trzech wieczorów z The Quarry stwierdzam, że Supermassive ponownie stanęło na wysokości zadania – nowa historia od Brytyjczyków jest świetna. Człowiek po obejrzeniu tego grofilmu czuje się zastrzelony jak jeden z arbuzów, na które marnował naboje gdzieś na początku opowieści. Znowu zrobili to tak, że od ich dzieła praktycznie nie da się odessać. Czarownicy! Szarlatani!

To, co tak nieudolnie próbuję nakreślić w poprzednich akapitach, w dużej mierze wynika z konstrukcji bohaterów. Supermassive Games zawsze starało się kreować interesujące i wyraziste charaktery. Oczywiście te wysiłki wychodziły twórcom raz lepiej, a raz gorzej, ale tym razem autorzy scenariusza i postaci przeszli samych siebie i stanęli wyżej. W The Quarry sterujemy aż dziewięcioma różnymi postaciami o wyraźnie zarysowanych cechach osobowości. Każdy z tych młodych ludzi ma konkretne wady i zalety i na swój sposób potrafi wzbudzić nasze zainteresowanie. Dawno nie miałam tak, żebym polubiła jakiegoś bohatera gry – a tu, bach, od razu czuję sympatię do całej dziewiątki. No, może nie całej – wspomniany gdzieś wyżej palant raczej denerwuje, ale rozumiem, że taka postać po prostu musi być w horrorze o nastolatkach, bo inaczej się udusi. W ogóle twórcy w mistrzowski sposób grają tutaj z konwencją gatunku.

Bohaterowie w horrorach od Supermassive kreują siebie głównie za sprawą tego, co wydobywa się z ich aparatów gębowych. Tak jest i tym razem, a dialogi w The Quarry to majstersztyk – rozmowy są bardzo ciekawe w praktycznie każdym momencie: nawet wtedy, gdy dotyczą pakowania toreb do bagażnika auta. Tym razem zadbano też o polskie napisy – wiem, że dla wielu osób to jest ważne i brakowało im tego chociażby w The Dark Pictures. A tak poza tym to produkcja ma ode mnie dużego plusa za duże ilości dobrego, delikatnego humoru w dialogach – wydaje mi się, że taki rodzaj żartów jest raczej rzadkością w filmach z nastolatkami, nie mówiąc już o horrorach.

Twórcy gatunku rzadko bywają subtelni także w kwestii doboru metod straszenia. W najnowszym dziele twórców Until Dawn dużo jest subtelności i pomyślunku. Jeśli ktoś uważa, że dobry horror zaczyna się na Kill’em All, a kończy na czymś jeszcze bardziej spektakularnym, to The Quarry go raczej nie przestraszy. Natomiast w moim odczuciu opowieść ta straszy i robi to bardzo umiejętnie. Nie mogę powiedzieć za dużo, powiem więc tylko tyle, że tytuł obezwładnia napiętą niczym gumka w za małych majtkach atmosferą i ciągłym skupianiu się na tym, czego tu nie ma bardziej niż na tym, co jest (no i wybrnęłam – a co).

Zdołaliśmy przywyknąć do tego, że produkcje od Supermassive bardziej się ogląda, niż w nie gra – i to oczywiście dotyczy także najnowszego dzieła studia. Można by rzec, że ktoś w końcu robi gry, przy których można się porządnie najeść. A tak na serio – lwią część posiedzenia przy The Quarry spędzamy na patrzeniu. Natomiast od czasu do czasu przejmujemy kontrolę nad którąś z postaci i w widoku trzecioosobowym eksplorujemy otoczenie, znajdując różne przedmioty, które mogą rzucić nowe światło na to, w czym uczestniczymy.

Do tych przedmiotów należą między innymi karty do tarota, które po ukończeniu poszczególnych rozdziałów zanosimy przemiłej starszej pani z ptakiem. W teście wersji preview pisałam trochę o moich podejrzeniach co do roli tej pani. Podejrzenia okazały się słuszne: pani ta po prostu wygryzła kultowego pana Kuratora – to znaczy, on pokazuje się tylko w The Dark Pictures, więc postać żeńska jest tu tak jakby kimś całkiem innym. Ale rolę pełni podobną: jeśli uda nam się znaleźć kartę w danym rozdziale, to uraczy nas podpowiedzią co do tego, jak możemy się zachować, by w przyszłości wyjść w opresji w jednym kawałku. Czasem nie udawało mi się znaleźć karty, za co zbierałam od pani starszej krytykę; raz nawet skwitowała moje postępy wiele mówiącym "pfff". Fajnie, że ta bohaterka tu jest, bo bardzo przyzwyczaiłam się do roli pana Kuratora.

W bardziej emocjonujących momentach rozgrywki, których jest w produkcji kilka, musimy stawić czoła sekwencjom Quick Time Events. Tym razem nie są one nazbyt wymagające, a poza tym możemy dostosować ich trudność w opcjach. Nowością w rozgrywce jest natomiast możliwość przywrócenia martwego bohatera do życia, co możemy zrobić łącznie trzy razy w całej historii. Death Rewind to bardzo dobry pomysł, bo u mnie akurat jako pierwsza straciła życie postać, którą najbardziej polubiłam – i dzięki tej opcji mogłam cofnąć czas do ostatniego z dokonanych przez nią wyborów. Jednak w tym momencie zauważyłam, że system podejmowania decyzji chyba nie do końca działa tak idealnie, jak reszta elementów tej produkcji.

W The Quarry jest dużo wyborów, które autentycznie mają wpływ na rozwój historii i prowadzą do jednego z naprawdę wielu dostępnych zakończeń. Sęk w tym, że ten system bywa "logiczny inaczej", a to, co dzieje się z postaciami po podjęciu przez nas decyzji, nie zawsze jest jakoś porządnie umotywowane. Akurat w tej sytuacji, którą mam na myśli, bohaterka zginęła, bo napuściła na siebie niebezpieczeństwo. Cofnęłam więc czas i najpierw dałam tej postaci zrobić dodatkową zupełnie głupią i niezwiązaną z niczym rzecz, a dopiero później napuściłam na siebie niebezpieczeństwo – a wtedy śmierci udało się uniknąć. Gdzie tu logika? Decyzje w The Quarry – a raczej ich następstwa – nie do końca pojmuję i jest to jedno z głównych zastrzeżeń, jakie mam to tego horroru.

A poza tym twórcy dostarczyli nam produkt bardzo dopracowany pod względem technicznym. Tytuł jest niesamowicie dobrze zoptymalizowany – nic nie zawiesza się ani nie zacina; krzaki wyświetlają się tylko tam, gdzie powinny. Oczekiwałam, że w wersji pecetowej doświadczę chociaż problemów z kamerą czy topornym sterowaniem klawiaturą i myszą, które trapiły "blaszakowe" Little Hope – a tu nic. Zupełnie nic!

Żadna z postaci nie pakuje się tam, gdzie nie trzeba – to znaczy, generalnie się pakują, ale wyłącznie dlatego, że konwencja horroru tego wymaga, a nie dlatego, że sterowanie jest niedopracowane. Co ciekawe, granie na klawiaturze jest tu nawet wygodniejsze niż granie na padzie. Gdy podłączyłam DualSense, za nic w świecie nie mogłam zmienić nietypowego układu przycisków i ich Xboksowych oznaczeń ABXY – nawet na poziomie Steama. Ale na klawiaturze to już był cud i miód. Kamera także nie płata figli. W ciągu całego mojego pobytu w Hackett’s Quarry tylko raz zdarzyło się, że przez chwilę musiałam podreptać w miejscu, bo nie mogłam nakierować postaci na interaktywny znacznik. A w Little Hope takie sytuacje zdarzały mi się bardzo często.

Interaktywne horrorki od Supermassive nigdy nie były brzydkie. W The Quarry mamy bardzo miłą dla oka grafikę i świetnie wyglądające rejony obozu przetrwania – w niektórych miejscach jest nawet malowniczo. Głównym atutem oprawy wizualnej w tej produkcji jest przede wszystkim dopracowana mimika twarzy postaci – wygląda to, trzeba przyznać, efektownie. Przez znaczną część historii obserwujemy właśnie bliskie zbliżenia facjat, więc fajnie, że dopracowano ten element. Jeśli do tego dołączymy udany dubbing z dobrymi aktorami – szczególnie rozwala trochę ospały głos Ryana (Justice Smith), który zresztą bardzo pasuje do zarysu charakterologicznego bohatera – to już w ogóle bomba. The Quarry ma więc kinowy rozmach, i to nie tylko w kwestii fabuły, ale i opracowania technicznego.

W upiornym obozie spędziłam w sumie kilkanaście godzin, bo i nigdzie się nie spieszyłam. Oczywiście jeśli ktoś nie lubi się włóczyć po growych zakamarkach, to zapewne ukończy tytuł w 8-10 godzin. Produkcja jest ładna, historia niezwykle wciągająca, bohaterowie świetnie napisani – a mnie nie trzeba więcej. Oczywiście parę wad też się tu znajdzie. Na przykład nie jestem do końca przekonana do systemu wyborów: niektóre rzeczy wydają się tu być mało sensowne. To jest chyba jedyne poważne zastrzeżenie, jakie mam do The Quarry. A poza tym: w to po prostu trzeba zagrać (lub, ściślej mówiąc, to trzeba obejrzeć). Mam nadzieję, że twórcy już szykują kolejną smaczną produkcję dla fanów. Może być i z jakimś palantem – byleby była równie dobra i ciekawa, jak ta najnowsza.

Recenzja dotyczy wersji gry na PC. Kod do recenzji dostarczył wydawca.