To, że wydawcy od dawna kombinują, jak ograniczyć wtórny rynek gier wiadomo od dawna. Trudno im się dziwić. W Electronic Arts działania w tym kierunku znane są znane jako Project Ten Dollar. Brzmi groźnie.
Skąd te dziesięć dolarów? Na tyle koncern wylicza wartość dodatków, które są dostępne za darmo po wklepaniu kodu z pudełka Mass Effect 2 czy Dragon Age: Origins. Osoby, które kupią grę na rynku wtórnym aby ściągnąć te bonusy muszą już zapłacić właśnie dziesięć dolarów.
Patrząc po rzeczach jakie na razie są dostępne w ramach PDD, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to zaledwie ostrożne badanie gruntu. Czy komuś na serio będzie brakować zbroi, jednej postaci czy przygody w tak rozbudowanych grach jak Mass Effect czy Dragon Age?
Można się spodziewać, że z czasem podstawowe wersje gier będą coraz bardziej okrajane na rzecz przypisanej do jednego użytkownika treści dostępnej przez sieć. Ba, już teraz na rynku pecetowym jest coraz więcej pozycji, w które można grać zupełnie za darmo, ale trzeba płacić za ułatwiające grę bonusy, więc można się spodziewać, że wraz z rozwojem cyfrowej dystrybucji tego rodzaju tytuły będą pojawiać się również na konsolach. Na ten moment jestem w stanie pomyśleć tylko o Hasbro Game Night z XBLA.
To podejście sprawdza się w przypadku gier opartych na współzawodnictwie z innymi graczami, ale wprowadzenie go do pozycji, które stawiają większy nacisk na fabułę pewnie jeszcze trochę poczeka i spotka się z większym oporem. Koniec końców zawsze zostają wydawane później wersje zbiorcze, zazwyczaj tańsze i z różnymi dodatkami.
A który z modeli biznesowym odpowiada Wam bardziej, jako klientom: tańsze gry, ale z dużą ilością poszerzających zabawę płatnych dodatków, czy droższe, ale zawierające już wszystko w jednym pudełku?
[via Businessweek]
