Piąteczek #10 - długi weekend na początku czerwca to... czerwcówka?

Na pewno nie raz dręczyły Was pytania o Polygamię i jej redakcję. Co tydzień możecie zadawać je w komentarzach, a my wybierzemy jedno i odpowie na nie cała redakcja. W poprzednim tygodniu nie odpowiedzieliśmy na żadne, z powodu małego zamieszania, więc dziś odpowiadamy na dwa, ale za tydzień wracamy do normalnej sytuacji. Czekamy też na nowe pytania z Waszej strony, ma się rozumieć.

Jak to się stało, że pracujecie w Polygamii? W ogóle jako dziennikarze w tym konkretnym środowisku gier video. Marcin Kosman: Wydawnictwo zaprosiło mnie na rozmowę, przyszedłem i stwierdziłem, że jest fajnie, więc zostanę. A dawno, dawno temu na Polygamię trafiłem z serią felietonów za namową Piotrka Gnypa.

Marcin Jank: Ja nie pracuje w ani dla Poly. Stosunek pracy przewiduje wynagrodzenie, a ja takiego nie otrzymuję. Nie jestem tez dziennikarzem i nie planuje się jednym mianować. Byłoby to nie fair względem kolegów, którzy pokończyli kierunki, pracują w zawodzie i znają takie niuanse języka polskiego jak ortografia. W tej chwili jestem raczej kimś pokroju rezydenta albo przyjaciela redakcji. Oni lubią moje teksty, więc je publikują. A trafiłem tu właśnie w ten sposób: pisałem, a oni to zauważyli. Szczególnie zżyliśmy się w chwil,i gdy z Wojtkiem robiliśmy Edycje Kolekcjonerskie. Przez chwilę obaj myśleliśmy, że coś z tego będzie. EK już nie ma, a my zostaliśmy i służymy pomocą i szyderstwem. Częściej szyderstwem niż pomocą.

Paweł Kamiński: O grach zacząłem pisać sam, a potem zacząłem szukać miejsca, gdzie ktoś to opublikuje. To chyba właściwa kolejność. Tak trafiłem na Motyw Drogi, gdzie poznałem Konrada. Tomka znałem z Radia Kampus i tak poznałem resztę ekipy, gdy zaczęli wpadać do radiowego studia nagrywać podcast - pamiętam, że było to w poniedziałki, gdy mam swoją audycję, Złomowisko. Zaczęliśmy gadać o grach, a w końcu zaproponowałem, że skoro jadę do USA i mam plan odwiedzić Penny Arcade Expo, to zrobię im relację. Po relacji były kolejne teksty i jakoś poszło.

Maciej Kowalik: Nie czuję się dziennikarzem. Piszę o grach. Dlaczego? Pisałem o nich od zawsze, głównie na grupach dyskusyjnych w Usenecie poświęconych grom komputerowym, a potem konsolowym. Pisało tam też mnóstwo innych osób, które teraz w ten czy inny sposób na grach zarabiają na życie. Jedni je robią, inni o nich piszą. W Usenecie poznałem Piotrka Gnypa, Kennera, Ghosta, śp. Sentiego i innych. Gdy chłopaki założyli Poly, Piotrek strasznie spamował wpisami na grupie. Nie wchodziłem na nią z przekory, bo nie znoszę spamu. Dalej pisałem na grupie bzdury, kłóciłem się o gry z innymi, wrzucałem krótkie recenzje - generalnie było mnie widać i słychać. W końcu Piotrek zapytał czy nie chciałbym wrzucać tekstów na stronę zamiast do usenetowego śmietnika. I jakoś to potem poszło. Pamiętam, że pierwszym tekstem była recenzja Crackdowna, którego kupiłem za jakieś chore 249 złotych.

Wojtek Kubarek: Większość imprez kończy się tak, że wszyscy goście wychodzą, ale zostaje jeden upierdliwy imprezowicz, który nie chce iść do domu. Takim osobnikiem jestem ja. Po upadku Edycji Kolekcjonerskich chłopaki z Polygamii nie miały serca mi powiedzieć, żebym sobie poszedł, więc siedzę i razem z Marcinem skutecznie rozpraszamy uwagę reszty redakcji.

Tomasz Kutera: Prowadziłem program o grach w Akademickim Radiu Kampus i tak się złożyło, że w studiu obok chłopaki gościnnie nagrywali Polygadkę z Tomkiem Gopem. Zaprosili mnie do współpracy, a potem ja sam spytałem czy nie potrzebują kogoś do pisania i czy mógłbym spróbować. Mogłem, spróbowałem, zostałem.

Paweł Winiarski: Byłem laureatem konkursu z języka polskiego w 8 klasie podstawówki, ale to chyba nie ma znaczenia dla dalszej historii. Pisać o grach zacząłem w 2008 roku, pod banderą Neogo.pl w okresie, kiedy GameOnly właśnie łączyło się z N+, całością zawiadywał Fax, a gdzieś na horyzoncie pojawiał się Mielu. Raczej hobbystycznie, dla przyjemności i promek. Pod koniec 2009 roku dołączyłem do ekipy Gamikaze, tak na poważnie, za srebrniki. Nasze drogi rozeszły się w wakacje 2010 r. Zaraz po tym pojawiłem się ochotniczo jako wsparcie Tomka Kutery, kiedy ten został w kraju i relacjonował gamescomowe nowości newsami na Polygamii. Chyba dałem radę, bo niedługo po tym Piotrek Gnyp zaproponował mi pracę w serwisie. Resztę już znacie.

Kto z was jest najlepiej przygotowany na wypadek inwazji zombie? Marcin Kosman: Najlepiej przygotowany jest red. Kowalik. Ma w domu krwiożercze bestie, które same zjadłyby nieszczęsne zombiaki, a do tego co chwilę pisze, że idzie po zakupy, zapewne uzupełniając zapasy w swoim panic roomie. Mam nadzieję, że trzyma tam miejsce dla kolegów.

Marcin Jank: Najlepiej przygotowanym do inwazji jestem ja. Mieszkam w piętrowym budynku z możliwością zabarykadowania schodów prowadzących na piętro. Na piętrze mam dużo zbiorników, które w ekspresowym tempie mogę napełnić wodą. Mam możliwość przejścia na dach sąsiedniego budynku i ucieczki. W spiżarni mam zapas jedzenia w puszkach. Budynek jest ogrzewany dwoma niezależnymi systemami, w tym piecem na paliwo stałe, więc nie polegam na dostawach energii z zewnątrz. Gdybym musiał opuścić jednak moją fortecę, to mam przygotowany plan awaryjny i umówiony z wtajemniczoną grupa ludzi punkt zborny 25km za miastem. O tym nie mogę jednak mówić. Sami rozumiecie: nie mamy ani dość miejsca, ani jedzenia, żeby zaprosić tam Was wszystkich.

Paweł Kamiński: Uznaję się za nieźle przygotowanego. Mam ostry azjatycki nóż do mięsa i replikę historycznego łuku, z której nawet umiem strzelać. Mam też półdzikiego kota i czytałem "Zombie Survival" Maksa Brooksa.

Maciej Kowalik: Pewnie Koso. Ma rower i w ogóle, a na jego kolcu we brwi niejeden zombie złamałby sobie zęby. Ja? Obstawiam, że będę jedną z pierwszych ofiar. Lubię być częścią ważnych wydarzeń społecznych

Wojtek Kubarek: Z tego, co wiem, to Tartaq jest świetnie przygotowany na World War Z. Trzy plany ewakuacyjne, spakowany sprzęt i sucha żywność, dom i posesja usiana pułapkami niczym Świątynia Zagłady oraz pies wytresowany do wczesnego ostrzegania. Ja za to mam w domu dużo amunicji. ;)

Tomasz Kutera: Zombie nie istnieją.

Paweł Winiarski: Marcin Jank - zawsze ma w zapasie trochę dobrej whisky. Podczas inwazji nie pozostaje nic innego jak wypić kilka szklaneczek z nadzieją, że ugryzie Was niezła zombie-laska. Chociaż, z drugiej strony ja mieszkam dość wysoko, a przecież zombiaki nie umieją wchodzić po schodach i obsługiwać windy, prawda? PRAWDA?!

Redakcja