Mam słabość do nagrań z wirtualnej wojny

I tak od siedmiu lat. Robi wrażenie.

Za każdym razem gdy patrzę na tego typu nagrania to myślę sobie, że jasne, z jednej strony to strzelanie, przemoc i wojna, ciągle na celowniku (ha!) osób obawiających się negatywnego wpływu gier na graczy. Ale z drugiej, dzięki tej grze, kilkudziesięciu gości nauczyło się jak współpracować ze sobą, jak organizować sobie czas, aby się spotkać i w spokoju pograć. To nawet cenniejsze niż lepszy refleks czy celność.

Myślicie, że to takie łatwe? Spróbujcie umawiać się regularnie z czwórką znajomych na partyjkę jakiejś mniejszej drużynowej gry sieciowej. Im jej członkowie są starsi, tym gorzej, bo więcej obowiązków. Horror.

Konrad Hildebrand