Czy przywiązujemy się emocjonalnie do postaci w grach? [Klub Dyskusyjny]

W ostatnim czasie chyba najbardziej "zżyłem" się z... Geraltem. Widzę w tym dużą zasługę kapitalnie rozpisanego świata, wątków i postaci, które potrafiły wzbudzić we mnie autentyczne emocje. Przebić się przez skorupę gracza, odgrywającego jakąś rolę.

Ale żadna postać nie musi umierać, by to przywiązanie stało się rzeczywiste. Kazuma Kiryu to właściwie mój ziomek, znam go jak własną kieszeń i zwyczajnie szanuję. Nie jestem szczególnym fanem narracji w Uncharted, ale The Last of Us Psiakom pod tym względem wyszło, także mi zależało. Wiedziałem, jak skonstruowana będzie relacja z Trico w The Last Guardian, a mimo to polubiłem mojego słodkiego giganta. No i mam swoje ikony. Postaci, bez których nie wyobrażam sobie gier. Ktoś powie, że to głupie, bo maskotki Nintendo lub serii, jakie towarzyszą mi od lat, są spisane na nieśmiertelność. I dobrze, niech te gry powstają przez całe moje życie, a nawet po nim. Dopóki będę mógł, będę z nimi trzymał sztamę.

O dziwo, sytuacja jest zupełnie odwrotna w grach, gdzie postacie są niemal całkowicie bezduszne i pozbawione osobowości. Już od pierwszych XCOM-ów dorabiałem całe historie do moich żołnierzy i tworzyłem wyimaginowane więzi między nimi. Do tego stopnia, że łączyłem ich w pary operujące razem na polu bitwy. A kiedy jeden zginął, czasem z premedytacją wprowadzałem pierwszego w "szał" spowodowany utratą przyjaciela. Tak samo było w Jagged Alliance, Xenonauts i każdej turowej grze taktycznej. Ktoś powie: przecież mogłeś wczytać grę. Nie. Nie mogłem.

Redakcja (bez Patryka i Dominika, bo im za dobrze na Oper'erze)