SLI i CrossFire w akcji: Co dwie karty to nie jedna?

Posiadanie dwóch kart graficznych dziś już nie wzbudza większej sensacji. Tym niemniej wybór odpowiedniego rozwiązania ciągle jest trudny. Porównaliśmy dla Was konkurencyjne technologie SLI i CrossFire. Zapraszamy do naszych testów.

Łączenie dwóch kart w celu uzyskania lepszej wydajności ma długą tradycję. Już za czasów Voodoo drugiej generacji (rok 1998) mogliśmy połączyć dwa takie akceleratory za pomocą zewnętrznego kabla i cieszyć się znacznym wzrostem wydajności. Każda z kart liczyła co drugą linię obrazu, po czym były one łączone i wyświetlane jako całość na ekranie komputera. I to właśnie od przeplatania się na jednej klatce parzystych i nieparzystych linii obrazu generowanych przez obydwa akceleratory sama metoda ochrzczona została nazwą Scan-Line Interleave, czyli w skrócie SLI. Rozwiązanie firmy 3dfx wymagało jednak łączenia dwóch akceleratorów pracujących na szynie PCI, podczas gdy w komputerach pojawiała się już pojedyncza szyna AGP. By ominąć to ograniczenie, firma ATI w 1999 roku zaprezentowała kartę Rage Fury MAXX wyposażoną w dwa układy graficzne RAGE 128 PRO. One również naprzemiennie generowały, ale nie poszczególne linie obrazu, a całe pojedyncze klatki. Technika ta została przez ATI ochrzczona mianem Alternate Frame Rendering (AFR) i charakteryzowała się lepszą jakością wyświetlanej grafiki. Niestety, poważne problemy ze sterownikami spowodowały, że firma ostatecznie wycofała się z całego przedsięwzięcia. SLI, ale w zupełnie innej formie, powróciło dopiero w 2004 roku, kiedy to Intel wprowadził na rynek szynę PCI Express (od tej pory skrót SLI oznaczał Scalable Link Interface). Wtedy to NVIDIA zaprezentowała nowe chipsety zdolne do obsługi dwóch kart graficznych PCI Express. Pomimo sporych możliwości nowej szyny, zewnętrzne połączenie nadal okazało się niezbędne. Zamiast jednak dodatkowych kabli NVIDIA zdecydowała się na specjalny, zewnętrzny mostek SLI (niewielka płytka drukowana), który spina obydwie karty. Początkowo musiały być one identyczne. Z czasem (sterowniki ForceWare 8x.xx) NVIDIA wprowadziła możliwość łączenia kart z różnymi biosami, różnych producentów, a nawet z odmienną ilością zainstalowanej pamięci. Ciągle jednak GPU musi być takie samo. Inaczej jest z konkurencyjną technologią CrossFire firmy ATI, która pozwala na łączenie kart o różnym zegarze, a nawet różnej liczbie potoków. To rozwiązanie z kolei wymaga kupna specjalnej karty matki (seria CrossFire Edition), wyposażonej w zewnętrzny silnik kompozycji składający się z kilku układów odpowiedzialnych za łączenie w jedną całość i wysyłanie na ekran obrazów wygenerowanych przez obydwie karty. I tak karta Radeon X1800 CrossFire Edition współpracuje ze wszystkimi modelami z rodziny X1800, a wersja X1900 CrossFire Edition obsługuje najnowsze Radeony X1900. Samo połączenie odbywa się podobnie do Voodoo2 SLI, czyli przy pomocy specjalnego, grubego, a przez to trochę niewygodnego kabla. Wyjście znajdujące się na karcie nadrzędnej jest inne, dzięki czemu nie da się obydwu kart połączyć w nieprawidłowy sposób. Największym problemem związanym z CrossFire było ograniczenie częstotliwości odświeżania obrazu do zaledwie 60 Hz przy rozdzielczości 1600x1200 (tylko na tyle fizycznie stać było jednokanałowe transmitery obrazu zainstalowane na wszystkich kartach z rodziny Radeon). W efekcie posiadacze ekranów zdolnych do pracy z taką i wyższą rozdzielczością powinni swe oczy kierować tylko na najnowszą rodzinę kart X1900 CrossFire Edition, która wolna jest już od powyższego problemu (wszystkie one posiadają dwukanałowy transmiter TMDS).