Gra tylko dla dorosłych. Wszelkiej maści szczyle, szczawiki, niedorosty i szczeniaki proszone są o odejście od monitorów. Coooo? Zaraz, zaraz, powoli! A pan z wąsem, czterdziestolatek, to dokąd idzie? Nie dla pana? Woli pan strategie? Inteligentne skradanki, Half-Life, Battlefield: Vietnam? No tak, wiedziałem, tchórzy pan. Pewno słabiutki żołądeczek się ma... Trudno się z tym nie zgodzić: Postal 2 ze względu na okrutną przemoc i masę krwi nie nadawał się dla dzieci. Tyle że - śmiem zauważyć - właśnie do młodych graczy był adresowany. Bo nie sądzę, by dojrzałych mężczyzn i kobiety w wieku rozrodczym (hehe, ależ to określenie jest siermiężne) w ogóle interesowało strzelanie poprzez koty i rozwalanie łbów łopatą. Przez dziesięć minut może jest to zabawne, ale później... tylko młodym się spodoba, howgh, powiedziałem.Wiem, wiem, pojechałem kontrowersyjnie. Lada moment pojawi się wśród Was dziesięciu dwudziestolatków, którzy stwierdzą, że Postala 2 kochają. Piętnastu kolejnych oburzy się, że choć mają szesnaście lat, to czują się traktowani jak szczeniaki (niesłusznie, wszak wiek nie ma wiele wspólnego ze szczeniakowatością, to raczej pochodna zachowania). Najgorzej z tymi graczami, którzy zaczną udowadniać, że Postal 2 w intencji autorów wcale brutalnym nie był. Że to osoba za klawiaturą decydowała, czy krew się poleje, czy też mleko zostanie kupione za gotówkę. Im właśnie podsunę pod nos Postal 2: Apocalypse Weekend. Spójrzcie, powiem, przypatrzcie się temu dobrze. Tu za każde glanowanie dostaje się nagrodę. Tu autorzy nie ściemniają, pokazują jasno, że chodzi im o juchę tryskającą wesoło na wszystkie strony. Tu nie ma naiwnych usprawiedliwień, nie ma niedomówień, jest krew!
Omawiany Postal 2: Apocalypse Weekend to drugie już rozszerzenie popularnej strzelaniny (drugie po niewydanym w Polsce, a ukierunkowanym na zabawę w sieci Share the Pain). Jego akcja rozpoczyna się w chwili, gdy Koleś, ciężko ranny w głowę, trafia do szpitala. Rankiem budzi się na opustoszałej sali i stwierdza, że wciąż żyje. We łbie mu jednak szumi, jakieś majaki przebiegają przed oczyma, zaś serce łomocze jakby perkusistą w zespole speedmetalowym było. Nic dziwnego, że już w szpitalnym korytarzu, zaraz za rogiem, na bohatera napadają wściekłe koty. Na ulicach miasta panoszą się natomiast zombiaki, równie wściekłe, paskudne, gotowe zabić jednym ciosem łapy. Obok nich pojawiają się porąbani (pod względem psychicznym) żołnierze, który aż się proszą, by ich porąbać. Czy to zwidy? A może jednak okrutna rzeczywistość? Tego Postal Dude nie wie. Brnie więc do przodu i morduje, wierząc głęboko, że nie przeniósł się do świata rodem z 28 dni później...Fabuła Postal 2: Apocalypse Weekend nie przynosi większych rewelacji. O wiele lepiej prezentuje się zestaw broni. Do sprawdzonego katalogu cacek palnych dołączają niesamowicie widowiskowe, a zarazem poręczne narzędzia - kosy, maczety i ciężkie, kowalskie młoty. Każda z tych siekanek różni się wielkością, szybkością działania i zasięgiem. Takim młotem można człowiekowi zmiażdżyć czaszkę na amen, zaś kosą odciąć łapy. Za pomocą maczety da się przebić przez niezły tłumek. Można też nią cisnąć w dal, a wróci niczym bumerang. Oczywiście ścinając parę głów w czasie lotu.
Boli brak zapowiadanych zmian w szacie graficznej programu. Autorzy gry oczywiście obiecują nowe jednostki i nowe lokacje, ale silnik Unreala pozostanie ten sam. Grafika nigdy nie była mocną stroną Postala 2 i szkoda, że nadal nią się nie stanie. W dzisiejszych czasach będzie to już anachronizm, zwłaszcza że Doom 3, Far Cry i Half-Life 2 zmieniły dotychczasowy sposób myślenia o FPP-kach. Czy ów niedostatek - dość poważny, nie kryję - złagodzi reszta elementów gry? Przekonamy się o tym jesienią. Wtedy właśnie gra trafi do Polski, o ile Młodzież Wszechruska się na ziemi nie rozłoży, że gwałt, że skandal, że niszczenie psychiki... Będą mieli rację!
