Najważniejsze gry tej generacji – NBA2K12

Od pierwszego kontaktu z edycją z 2009 roku zarzuciłem jakiekolwiek próby zmagania się z tytułem za pomocą czegokolwiek innego niż pad. Nagle dwie analogowe gałki miały sens – tak, jedna powinna odpowiadać za nogi, a druga za ręce, jakie to proste. Kombinacje przycisków rozrosły się do niesamowicie długich list, ale radzenie sobie z nimi na kontrolerze do Xboksa nie nastręczało problemów. Ta precyzja, pieczołowitość i pomysłowość rozlewała się na każdy element gry, kulminacyjny punkt osiągając przy NBA 2K12.

Równowaga

Z całym szacunkiem dla popularności FIF-y czy PES-a, trudno w przypadku tych gier mówić o symulacji. Połówka meczu ustawiona na 6 minut często kończy się gradem bramek, przypominającym oczywiście finalny wynik prawdziwego meczu piłkarskiego. Co jednak, gdybyśmy chcieli rozegrać pełne 45 minut? Wyglądałoby to jak spotkanie FC Barcelony z drużyną złożoną z moich kolegów.

Nie jest to oczywiście zły kierunek projektowania, kiedy dla przyjemności czerpanej z gry rezygnuje się z pewnych symulacyjnych wymogów. Jednak NBA 2K12 udało się uzyskać równowagę pomiędzy reprezentowaniem rzeczywistej koszykówki i potrzebami gry wideo. Statystyki pomeczowe często wyglądają zbliżenie do tych znanych z telewizji, a wyniki 48-minutowego spotkania nie odbiegają drastycznie od realnych.

new WP.player({ width:610, height:343, autostart:false, url: 'http://get-2.wpapi.wp.pl/a,61764431,f,thumb/a3/44/0d/fecf4bbe7a15e3253140f65c03820e85/nba_2k12_ql_gotowy.mov', });Gramy i komentujemy. Wersję wideo w wyższej rozdzielczości znajdziecie pod tym adresemA mimo tego, że nie każdy kosz jest celny, mimo zanotowanych strat czy złapanych fauli, tytuł wciąga niesamowicie, właśnie dlatego, że potrafi przy tym bawić. Łapałem się na tym, że bodła mnie niemożność ustawiania ilości fauli wykluczających zawodnika, co przy krótszych meczach eliminowało ten element taktyczny.

NBA 2K jest dzięki temu jedną z niewielu serii gier sportowych, które nie tyle wymuszają, ale skłaniają gracza do zapoznania się z taktycznymi niuansami pokazywanego sportu. Naprawdę warto zaznajomić się z taktycznymi walorami rożnego rodzaju obrony, czy odpowiednim doborem boiskowej piątki na konkretny fragment meczu, bo taka dodatkowa wiedza faktycznie premiuje lepszym zrozumieniem rozgrywki.

Samotność

Kilka lat temu rozpoczął się boom na implementowanie w grach sportowych trybów, w których wcielamy się w zaledwie jednego gracza na boisku (zazwyczaj stworzone przez nas wirtualne alter ego) i kierujemy jego karierą przez lata przygody. Ot, takie RPG, które w miejsce pokonania bossów wsadza zdobycie mistrzostwa ligi.

W NBA 2K12 zaczynamy jako nowo wydraftowany zawodnik, który treningami i dobrymi występami meczowymi zgarnia punkty, które przekładają się na podwyższanie jego statystyk. Od pierwszoroczniaka na dorobku, do członka galerii sław. Tak, jest w tym wiele powtarzalności, mozolnego wykuwania kolejnych umiejętności, ale nagradzani za nie jesteśmy nie tylko systemowo (choćby odblokowaniami konkretnych ruchów), ale także przepięknymi, niezapomnianymi, pisanymi przez siebie historiami.

Zanim się obejrzymy, licznik godzin spędzonych z tytułem idzie w grube dziesiątki, a my nie wyszliśmy poza jedną z kilkunastu dostępnych w grze opcji, z których każda – z lekkim „ale” w przypadku zabawy sieciowej – to dopracowane i przemyślane propozycje. Jeśli więc nie trafiliście z zainteresowaniem się amerykańską, zawodową ligą koszykówki na okres świetności Michaela Jordana z lat 90, to propozycja od 2KSports pomoże wam to nadrobić.