Mortal Kombat 1 – pierwsze wrażenia. Wbijaj brachu, jest ustawka

Premiera Mortal Kombat 1 odbędzie się już za niecały miesiąc. Teraz zakończyły się testy wersji beta, w których wzięli udział posiadacze wydania przedpremierowego i dziennikarze. Co mogę powiedzieć? Jest całkiem nieźle.

Udostępniony build nie dawał możliwości poznania warstwy fabularnej. Twórcy oddali natomiast do naszej dyspozycji wieżę i opcję potyczki z innym graczem w trybie online. Chwile spędzone z produkcją wspominam z rozrzewnieniem – co prawda wywołanym faktem, że przeciwnicy porządnie nakładli mojej postaci, ale zawsze.

Nie jestem ekspertką w dziedzinie bijatyk – w tytuły należące do gatunku grałam głównie z obowiązku, bo przecież jest to klasyka i kawał historii. Ale nie trzeba tu być ekspertem, by przyznać – bez bicia, że się tak wyrażę – że w Mortal Kombat 1 gra się po prostu przyjemnie. Gameplay płynie niezwykle gładko; system walki daje sporo frajdy. Wydaje mi się, że po premierze najnowszej części seria może zyskać wielu nowych zwolenników.

Oczywiście żółtodziób i niedzielny gracz musi najpierw poświęcić chwilę, by nauczyć się licznych sekwencji ciosów – bez tego ani rusz. Beta nie dawała dostępu do żadnego samouczka i nie wiem, czy takowy będzie dostępny w finalnym wydaniu. Oczywiście w opcjach można znaleźć ściągawkę z sekwencjami, co bardzo ratuje sytuację, jeśli na przykład ktoś tak jak ja grał w tego typu produkcje jedynie okazyjnie.

Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to liczne cut-scenki. Te wyświetlają się nam przed pojedynkiem, po nim – i niestety również w trakcie. To zapewne jedynie moje subiektywne odczucie, ale wydaje mi się, że sekwencji wideo jest tu po prostu za dużo. Rozumiem, że scenki z niesamowicie brutalnymi finisherami są wizytówką serii, ale jest tu też trochę sekwencji, bez których naprawdę można się było obejść.

Beta testy oferowały dostęp do kilku postaci. Nie zabrakło wojowników z poprzednich odsłon cyklu, takich jak Liu Kang, Sub-Zero czy Johny Cage. Zupełną nowością są Kameo, czyli obligatoryjni towarzysze głównego bohatera. Obligatoryjni, bo nie da się ich wyłączyć. Podczas wyboru postaci musimy wskazać także i jej przyjaciela.

On zawsze jest gdzieś w tle, gotowy, by nam pomóc. Mamy ograniczoną kontrolę nad nim – właściwie jego nawigacja sprowadza się do możliwości wykonania ciosu specjalnego. Nasz Kameo wynurza się znikąd, robi to, co do niego należy i gdzieś sobie znika. Wróg ma również kogoś takiego. Czyli w sumie na ekranie pojawiają się czasem aż cztery postacie.

Naszego przyjaciela możemy wyczarowywać notorycznie, ale częstotliwość jego "użyć" podlega pewnym ograniczeniom. Po pojedynczej akcji wojownik-pomocnik potrzebuje trochę czasu, by zregenerować siły, co ilustruje pasek przy jego ikonie na górze ekranu. Gdy Kameo jest już gotów, gra daje nam o tym znać, wyświetlając "jego" przycisk.

Z drugiej strony, jeśli denerwuje nas osoba pomocnika, nic nie stoi na przeszkodzie, by po prostu go nie przywoływać. Można podczas starcia zupełnie go ignorować. Czyli w pewnym sensie jakiś wybór w tej kwestii mamy.

Jeśli chodzi o areny walki, to w wersji beta pokazano ich kilka. Najbardziej przypadł mi do gustu bar, który wyglądał na wręcz idealne miejsce do bliskich spotkań z pięścią i butem. Był też krajobraz z basenem i nadmuchiwanym flamingiem inspirowany Dead Island 2.

W grze o zombiakach taka sterylna idylla zdaje się znajdować głębsze uzasadnienie. Zastanawia mnie jednak, czy teraz już w każdej brutalnej produkcji będą pojawiać się takie jasne obrazki z różowymi elementami. Może twórcy Mortal Kombat próbują trafić z przekazem do młodszych odbiorców. Chociaż... zaraz, to chyba gra dla dorosłych. Ponadto z tego co się orientuję, cykl był do tej pory kojarzony raczej z mrocznymi sceneriami.

A skoro przy oprawie wideo jesteśmy, to całkiem efektownie prezentuje się – że tak to niezgrabnie nazwę – "system zniszczeń" bohaterów. Wyglądają oni na zmasakrowanych pod koniec każdego pojedynku – i na podłodze również widać, że ktoś się tłukł. Przyjrzałam się kroplom krwi na odzieży – co ciekawe, zadbano o to, by po każdym pojedynku znajdowała się ona w innych miejscach na ubraniach wojowników. W Mortal Kombat 11 czegoś takiego nie zauważyłam.

Co natomiast mi się zupełnie nie podoba w najnowszej odsłonie, to menu z wieżą. Chyba nigdy wcześniej nie wyglądało ono tak okropnie – zupełnie jak wyjęte z jakiejś produkcji mobilnej.

Wersja na PlayStation 5 działa bardzo płynnie – przeszłam dostępne poziomy wzdłuż i wszerz i ani razu nic mi się nie przycięło ani nie zwolniło. Konsola świetnie toleruje bijatykę, czy to w trybie singleplayer, czy w rozgrywce online.

Naturalnie w tym drugim przypadku trochę trzeba było poczekać na przeciwnika, ale na szczęście bardzo krótko – jedna na cztery próby połączenia online kończyła się sukcesem. Po premierze na pewno w ogóle nie będzie już z tym problemu.

Natomiast godny potępienia jest brak wsparcia dla DualSense. Wersja beta Mortal Kombat 1 w ogóle nie korzystała z technologii pada. Ciekawe, czy w ostatecznym wydaniu funkcje kontrolera się pojawią. Byłoby super, bo gra ma w tym względzie spore pole manewru.

Mortal Kombat 1 oferuje soczysty gameplay i jest jeszcze atrakcyjniejszy wizualnie od poprzednich odsłon, choć jasna kolorystyka niektórych aren zapewne nie wszystkim przypadnie do gustu. Najważniejszą kwestią jest to, że gra się w to rozkosznie – a przyznaję to jako ktoś, kto nie lubuje się obsesyjnie w gatunku. Czekam więc na dodanie wsparcia dla DualSense i chętnie zapoznam się z finalnym wydaniem.

Grę testowałam na PS5. Kod dostarczył wydawca.