Zastanawiałem się ostatnio, dlaczego rynek gier dopiero teraz, z okazji wydania Mirror`s Edge, upomniał się o Le parkour, który za sprawą filmu Luca Bessona – Yamakasi z 2001 roku, stał się przecież szalenie popularnym sportem w krajach Europy Zachodniej. No, właśnie pytanie, czy określenie sportem nie jest tu zbyt wąskie i krzywdzące dla ludzi związanych z Le parkour?By to sprawdzić, nie pozostaje nic innego, jak przeprowadzić specyficzną i może nieco uproszczoną analizę sztuki przemieszczania się, rozkładając ją na czynniki pierwsze.
Historia
Historia parkouru sięga właściwie początku XX wieku i pewnego oficera francuskiej marynarki wojennej Georgesa Héberta, który przez wiele lat podróżował po całym globie. Kiedy dotarł do Afryki, olbrzymie wrażenie zrobiły na nim tamtejsze plemiona, których członkowie wydawali się nie przejmować naturalnymi barierami, jakie zgotowała im matka natura, swobodnie pokonując różnorakie przeszkody. Hébert zainspirowany wyczynami tubylców, postanowił sam osiągnąć taki poziom umiejętności poprzez m.in. wytrwałe ćwiczenia fizyczne, ale nie tylko. Francuz wierzył, że taka sprawność, by przynosiła pożądany efekt, musi być ściśle związana z odwagą i altruizmem. Z czasem kolejnym celem Héberta stało się włączenie tej sztuki poruszania się w trening szkoleniowy wojska francuskiego, co z resztą miało miejsce zarówno podczas pierwszej, jak i drugiej Wojny Światowej.
David Belle
Nie przypadkowo poświęciłem akapit prehistorii parkouru, gdyż – jak się okazuje – decyzja Héberta mimo upływu wielu wielu lat wpłynęła bezpośrednio na losy Davida Belle`a – twórcę współczesnego, miejskiego PK (skrót od parkour). Ojciec Davida – Raymond, zanim został swego czasu najbardziej cenionym strażakiem Paryża, przeszedł szkolenie wojskowe treningu Héberta, osiągając doskonałe wyniki. Syn David przez lata młodzieńcze pozostawał pod gigantycznym wpływem historii i dokonań ojca. W wieku 17 lat zdecydował się rzucić szkołę i całkowicie poświecić sztuce przemieszczania się, tak by – jak radził ojciec – stała się ona przydatna w zwyczajnym, a nie tylko w wojskowym życiu. Młody Belle wraz ze swoim przyjacielem Sébastienem Foucanem postanowili udoskonalić PK, a przez to i siebie samych. Wraz z innymi znajomymi stworzyli grupę, którą nazwali Yamakasi – co w języku Kongo oznaczało silny sprint, silne ciało i sprawność. Foucan, jak mówi, wyznawał wówczas prostą zasadę: Musisz patrzeć i myśleć jak dziecko. Słowa te, jak mi się wydaje, streszczają całą filozofie parkouru.
Filozofia
Traceurzy (osoby uprawiające PK) otrzymują szansę zupełnie nowego spojrzenia na otaczająca rzeczywistość. Na polskim gruncie świetnie filozofię parkour opisał moim zdaniem niejaki Kazz słowami: Zwykły człowiek widzi swoją drogę jako sposób na dotarcie do celu, a traucer jako miejsce osobistej ekspresji siebie jako człowieka. Ludzie uprawiający parkour mówią, że celem tej dyscypliny nie jest rywalizacja z innymi czy lansowanie swojej osoby, a osobisty fizyczny i duchowy rozwój. Ciekawe jest też to, że traceurzy unikają jednej, jedynie słusznej definicji swego zajęcia, gdyż – jak podkreślają – dla każdego PK będzie czymś innym. Jest to znowu potwierdzenie siły idei wolności w parkourze, która ma usuwać wszystkie możliwe ograniczenia. Niejaki JoHanN stworzył nawet coś na wzór kodeksu traceura, gdzie powiedziane jest między innymi: Ruszaj się jak zwierzę. Bądź płynny niczym woda lub szukaj własnej równowagi bez konkretnej filozofii (…) Najważniejsze w Parkour jest to, aby podążać własną ścieżką intuicji. Robić postępy krok po kroku. Rzecz jasna ów kodeks nie jest też jakimś obowiązującym prawem czy zbiorem zasad każdego, kto uprawia PK, bo – jak wspomniałem wyżej – parkour można postrzegać jak sport, hobby, sztukę czy po prostu okazję do spędzenia czasu w miłym towarzystwie.
