Kurka Wodna – nie znać tego klasyka to tak, jakby nie znać własnego podwórka

Najpierw zajrzyjmy w papiery głównej bohaterce artykułu. Kurka wodna to dawne określenie kokoszki zwyczajnej, która lubi sobie grzebać w terenach bagiennych i jeziorkach. To ptak normalny, to znaczy pospolity, z rodziny chruścieli, z rzędu żurawiowych. Czterdzieści centymetrów w kapeluszu, nogi długie, skrzydła krótkie; ogon skierowany lekko ku górze, ale tylko wtedy, gdy zamyśli się głęboko i pochyli się do przodu.

Łacińska nazwa kokoszki – gallinula chloropus – oznacza kurkę o żółtozielonych stopach. To prawie jak dziewczyna o perłowych włosach, tyle że zupełnie inaczej. Bo w piosence Omegi mamy pana, który tęskni i marzy, natomiast w cyklu gier od ToonTRAXX i Topware pan nie tęskni w ogóle, ale za to marzy, opierając się na strzelbie – o tym, by zlikwidować jak najwięcej sympatycznego drobiu w możliwie najkrótszym czasie.

Produkcje typu "celowniczek" miały – i do tej pory mają – "wysoce niski" próg wejścia. Ich działanie jest bowiem tak proste, jak budowa grzędy: w sumie to wystarczy zainstalować i już możemy strzelać. A do tego można je odpalić na akordeonie i nie zajmują tam nie wiadomo ile miejsca. To skutkuje dużą popularnością takich tytułów. Nie trzeba być graczem, by móc rozegrać partyjkę w Kurkę Wodną.

To trochę tak, jak z Angry Birds: kojarzy je każdy, wiele osób ładuje je do katapulty, a jednak gdyby zapytać te osoby, czy grają w gry, znaczna część wyparłaby się tego jak bankomat nieważnej karty. Nie no, w życiu, a skąd – przecież on woli książki czytać. A swoją drogą, to ciekawe, że twórcy tytułów dla niedzielnych graczy pałają taką sympatią do ptaków.

Nawiązanie do Angry Birds w kontekście Kurki Wodnej nie jest w ogóle przypadkowe. Być może reaktywowanie polskiego tytułu w formie mobilnej byłoby dobrym pomysłem. To mogłoby się udać na ekranie dotykowym. Podmuch nostalgii przywiałby w te rewiry rzesze ludzi, którzy rozwalili niejedną myszkę z mechanizmem kulkowym, bijąc kolejne rekordy w unicestwianiu wirtualnego drobiu.

Cykl doczekał się trzech głównych odsłon. Były to Kurka Wodna, Zemsta pana Franka i Popłoch w kurniku, które wychodziły rok po roku, począwszy od 2001. Nazwy drugiej i trzeciej części brzmią trochę jak tytuły horrorów. Poszczególne odsłony różniły się od siebie przede wszystkim oprawą wizualną (na przestrzeni kilku lat poprawiano grafikę i animacje), ale także innowacjami na poziomie rozgrywki.

Na przykład w pierwszej części mieliśmy do dyspozycji tylko trzy rodzaje broni. Natomiast w trzeciej arsenał został poszerzony o trochę bardziej złożone narzędzia zbrodni, jak chociażby karabin laserowy czy miotacz ognia. Zresztą dziwne, że wśród broni nigdy nie pojawił się jakiś od-kurzacz. Jejku, co za suchar.

W kontynuacji pojawił się multiplayer, ale nie wyglądał on tak, jak dzisiejsze tryby wieloosobowe. Oczyma wyobraźni widzę Kurkę w formie asymetrycznego horroru, w którym jeden gracz jest łowcą, a reszta kurami. Nie no, aż takich możliwości to wtedy nie było. W polskim klasyku po prostu każdy rozgrywał swoją własną partyjkę i najlepsze wyniki były publikowane w rankingu online.

Każdą z odsłon cyklu od ToonTRAXX cechowała atrakcyjna oprawa graficzna. Poziomy wykonano w stylu późnocukierkowym (wł. landrrynoco, to znaczy landrynka o nietypowym, nieregularnym kształcie), który charakteryzowały kolorystyczny przepych i hiperbolizacja przedstawień kurzych bytów, co w połączeniu z czymś tam jeszcze – czymkolwiek chcecie – stanowiło spójną całość wywołującą autentyczne i głębokie przeżycie artystyczne i wysokokaloryczną ucztę dla oka ludzkiego.

A poza tym lokacje były bardzo zróżnicowane. Strzelaliśmy na wsi, strzelaliśmy w lesie, strzelaliśmy w Egipcie, Azji i na Syberii. Fajne było również to, że teren był podatny na zniszczenia. Zdarzało się nam na przykład urwać drzewu gałąź lub odstrzelić skrzydło od wiatraka – zamierzenie lub zupełnie niechcący. A jeśli już coś tam odpadło, to też dostawaliśmy za to punkty.

Do tego dochodzi wspaniały wygląd kuraków – jakież one były rozkoszne! Jedna ptaszyna dziergała coś na drutach, inna przyczepiła się do drzewa, a jeszcze inna machała nam przed nosem białą flagą. Aż żal było się ich pozbywać. I nikomu to nie przeszkadzało, że animacje drobiu były bardzo uproszczone. I że kurkowe hitboksy nie do końca pasowały do tych animacji. W sumie mało kto wiedział, że jest to błąd. Zresztą na osłodę mieliśmy czarne bomby – tymi to już nie dało się nie trafić.

Nieskomplikowane mechaniki w połączeniu z bajkowością oprawy wizualnej czyniły Kurkę Wodną propozycją prawie idealną dla dzieci. Sęk w tym, że to absolutnie nie była gra dla najmłodszych.

Żaden mądry człowiek nie będzie polemizował ze stwierdzeniem, że zwierzaków – a choćby i to było wysoce złośliwe ptactwo – krzywdzić nie wolno. Strzelanie do kurek, rzucanie w nie bombami czy przysmażanie ich jest przedstawiane w polskiej serii jako fajna zabawa. Zachowania ptaszków w momencie zestrzelenia i te ich okrzyki istotnie wywołują uśmiech na twarzy, bo jako dorośli ludzie wiemy, że to tylko gra.

Trochę gorzej może być z dziećmi, które nie potrafią odróżnić rzeczywistości od fikcji i często kopiują zachowania z ekranu komputera lub TV. Nie wszystko, co kolorowe i nieskomplikowane, nadaje się dla dzieci. Strzelanina pozostaje strzelaniną. Oczywiście sporo zależy od wychowania – wielu z nas w to grało i jakoś nie biegaliśmy później z miotaczem ognia po podwórku. Inna sprawa, że nikt z nas nie miał miotacza ognia. Choć mam nadzieję, że nie był to jedyny powód, dla którego tego nie robiliście.

Być może symbolem polskości jest bocian, których zresztą także nie zabrakło w polskiej serii. Być może do klasyki rodzimej piosenki należy utwór, w którym ktoś śpiewa o tym, że widział orła cień. Niemniej symbolem i godłem polskiego gracza była, jest i pozostanie właśnie ona: gallinula chloropus. A kto tego nie zna, ten o polskim gamingu nie wie zupełnie nic.

Czytelnikom Polygamii życzymy wesołych Świąt Wielkanocnych i mokrego Dyngusa. Bądźcie dobrzy dla kurek; spoglądając na jajko na stole, pamiętajcie, że one się dla Was natrudziły.