Droga - wrażenia z The Banner Saga

Pierwsza z nich, dobrze zaopatrzona i uzbrojona składa się z kontyngentu varli, wytrzymałych olbrzymów. Druga to uciekający ze wschodu, balansujący na granicy śmierci głodowej ludzie, ścigani przez setki bezdusznych, złowieszczych, ożywionych "dredgów".

Skojarzenia z "Pieśnią lodu i ognia" nasuwają się same. I w cyklu Martina, i tutaj, od północy ciągnie zło, grożąc upadkiem cywilizacji. W centrum The Banner Saga znajduje się jednak przetrwanie, nie banda sukinsynów próbująca przejąć władzę. Rook, przywódca ludzi ze wschodu, przejmuje się znalezieniem zapasów oraz losem przerażonej córki, nie walką o tron czy pieniądze. Wędrówkę obydwu wypraw obserwujemy z boku – grupa maleńkich postaci porusza się przez nieprzyjazne, mroźne terytorium, w tle majaczą szczyty i zapomniane warownie, niczym w ujęciu z "Władcy pierścieni" Jacksona. Tylko że Frodo nigdy nie musiał przejmować się jedzeniem. Kiedy kończy się zaopatrzenie możemy tylko bezradnie obserwować pojawiające się na ekranie komunikaty.

Do najbliższej wioski, w której być może znajdziemy jakieś zapasy, jest jeszcze kilka dni drogi, a co chwilę ubywa nam to 10 wojowników, to 20 członków plemienia. I nigdy nie wiadomo, co spotka nas za chwilę. Czy będzie to wojownik, w pijackim szale straszący przerażonych uciekinierów wizją niechybnej śmierci, czy grupka rabusiów, próbująca wykorzystać nasze beznadziejne położenie.

Po drugiej stronie mapy, na zachodzie, varlowie mają zupełnie inny problem. Na drodze coraz częściej pojawiają się bandy "dredgów", po kilkunastu dniach na szlaku zmieniające się już w niebezpieczne oddziały. Giganci przebijają się przez nich jak przez masło, drwiąc ze strachu ludzkiego księcia, którego mają chronić w trakcie podróży. Jednak nawet oni powoli zdają sobie sprawę z tego, że w końcu nie podołają atakom. Że być może, co obwieszcza ze stoickim spokojem weteran wojen, zbliża się koniec świata. Że tym razem nie uda się zepchnąć zagrożenia na północne rubieże. Powoli pojawiają się pierwsze próby buntu, kwestionowania przywództwa, złość z uczestnictwa "tych słabych ludzi" w wyprawie.

Spójrzcie zresztą na obrazki w tym artykule – to naprawdę tak wygląda! Jednak nie tylko grafika buduje tutaj klimat. Oprawa jest po prostu fenomenalna. The Banner Saga to w dużym stopniu gra tekstowa, więc przygotować się należy na ogromne ilości tekstu po angielsku. A od naszych decyzji w trakcie rozgrywki zależeć będzie wiele. Twórcy ze Stoic kopiują tu zagrywki Telltale Games. Nigdy nie wiemy, która decyzja może prowadzić do niesympatycznych konsekwencji, na przykład śmierci ulubionego wojownika. Nie skończywszy jeszcze gry muszę powstrzymać się od wydawania ostatecznego werdyktu na temat wyborów, dokonywanych w trakcie rozgrywki, ale udało się tutaj wywołać ten charakterystyczny dla prawdziwie wspaniałych utworów niepokój przyszłością.

Oto gratka dla osób, dla których najważniejsza jest fabuła i klimat. Nie jestem do końca pewien, czy od strony mechanicznej The Banner Saga jest grą dobrą – muszę wgryźć się głębiej w jej systemy przed wystawieniem oceny – ale od strony narracyjnej i graficznej jest to prawdziwa perełka. Trochę smutna, trochę przerażająca, ale wciągająca doszczętnie na długie godziny.