Tales From Windy Meadow – recenzja. Urok prostych opowieści
Powieść wizualna idealna na święta, bo opowiadająca o zwykłych ludzkich problemach.
Oto fantasy, którą ostatnimi czasy bardzo cenię, bo jest daleka od królów, potężnych czarnoksiężników i smoków. W świecie trójki młodych bohaterów: Veny, Fabela i Iudicii (łowczyni, barda i zielarki) problemy są o wiele bardziej przyziemne, ale przez to łatwiejsze do zrozumienia. Mieszkańcy niewielkiej mieściny muszą zmierzyć się z chorobami, starością, samotnością, okazjonalnymi napadami goblinów oraz, co częste w przypadku niewielkich społeczności, skomplikowanymi relacjami wewnątrz grupy.
Platforma: PC
Producent: Moral Anxiety Studio
Wydawca: Moral Anxiety Studio
Data premiery: 20.12.2018
Wersja PL: brak
Wymagania sprzętowe: Windows 7/8/10, Intel Core 2 Duo, 2 GB RAM, GeForce GTS 450
Grę do recenzji dostarczył producent. Graliśmy na PC. Zdjęcia pochodzą od redakcji.
Gdzieś tam w wielkim mieście urzędują magowie, kiedyś tam miała miejsce wojna, podczas której herosi walczyli przy pomocy potężnych artefaktów – ale wszystko to są sprawy odległe. A jedyny wielki wojownik w Windy Meadow to emerytowana najemniczka, która częściej niż po swój legendarny miecz sięga po kufel piwa. Większym od niej szacunkiem cieszy się lokalny łowca i opiekun lasów, ojciec jednej z bohaterek.I tutaj przechodzę do cechy, która bardzo mi się w Windy Meadow podoba – realistycznej niepozorności mieszkańców. Nie jesteśmy od razu na wstępie bombardowani informacjami o ich dziwactwach, ponurej przeszłości i klątwach sięgających kilku pokoleń wstecz. Co więcej, istnieje duża szansa, że większość z nich jest po prostu przyzwoitymi ludźmi, którzy całe życie harują w pocie czoła nie dla pochwał czy wysokiego statusu, ale dlatego, że w tak ciężkich warunkach po prostu inaczej się nie da. Banalność ich życia jest czasami bolesna, ale też powoduje, że czujemy do nich sympatię. I po prostu akceptujemy ich niełatwe charaktery (a niektórzy są po prostu niemili).Zgodnie z regułami tego gatunku, opowieść oparta jest w zasadzie na samych dialogach, z wieloma momentami, w trakcie których musimy podjąć decyzje. Czasami sprowadzają się one do rodzaju opowieści, jaką będziemy rozweselać przyjaciół, a czasami są bardzo ważkie i stanowią o czyimś być lub nie być (jak np. czy dana postać zdecyduje się na zamążpójście). I przyznam się, że przy całej tej otoczce te proste wybory, czyli wyjechać do wielkiego miasta czy zostać z rodziną, przeżywałam o wiele bardziej, niż się spodziewałam.W przypadku gry osadzonej tylko i wyłącznie na historii skupianie się na warstwie wizualnej i dźwiękowej jest jak opisywanie okładki i składu książki, ale z drugiej strony, to jedyny sposób obcowania z nią. W przypadku Tales from the Windy Meadow grafika to uroczy, uproszczony pixel art, przejrzysty i czasami zanadto mangowy (postacie stare mają rysy dzieci i czasami miałam problem z ustaleniem, kto jest czyim rodzicem, a kto równieśnikiem), ale pasujący do ogólnego wydźwięku opowieści. Dobra jest też warstwa dźwiękowa, która subtelnie podkreśla wydarzenia na ekranie, ale nie odciąga zanadto uwagi.To piękna, smutna historia, którą poznamy w ciągu raptem kilku godzin i poczujemy pewien niedosyt. Miałam wrażenie, jakbym skończyła ledwie prolog do o wiele większej historii. Można ją było rozwinąć, nieco bardziej bohaterów przycisnąć, dać im lepiej się poznać. Zabrakło siły rażenia, którą miało To the Moon i kontynuacja Finding Paradise, ale przede wszystkim za szybko się wszystko skończyło.Z drugiej strony, trzeba przyznać twórcom, że intymność historii Veny, Fabela i Iudicii nie została niczym zakłócona, ani razu nie tracimy tej najbliższej perspektywy – perspektywy jednego człowieka. Chciałabym kiedyś poznać ich dalsze losy i dzieje Windy Meadow, może więc doczekam się jakiejś kontynuacji? Niekoniecznie z większym rozmachem, ale właśnie w postaci drugiego odcinka.
Szkoda, że gra nie została wydana z polskimi napisami, aczkolwiek na stronie studia Moral Anxiety widnieje informacja, że w przyszłości planowana jest takowa.