Lubicie to niekończące się grindowanie w grach o niekończącym się grindowaniu?
O wiele chętniej odpalę endgame w grze fabularnie... nieciekawej. Bo skoro w grze chodzi bardziej o bicie potworków/strzelanie, a nie świat i scenariusz, zabawa w endgame będzie wyglądać podobnie jak cała gra. Wątpię za to na przykład, bazując na recenzji Dominika, że w Anthema chciałbym grać dłużej po skończeniu fabuły. Chociaż historię bardzo chciałbym poznać. Po prostu w tekście przedstawiona jest jako coś tak dobrze zrobionego, że pewnie po napisach zacznie mi jej zwyczajnie brakować, granie dla samego grania będzie mniej atrakcyjnie jak na początku i szybko znudzę się kontynuowaniem zabawy. W Diablo III pograłem dłużej paradoksalnie właśnie dlatego, że nawet nie zauważyłem po przełączeniu na tryb przygodowy, że czegoś brakuje. Ogromna wada, ale paradoksalnie też zaleta. Zupełnie osobna kategoria to gry typu Overcooked 2 czy Trialsy, gdzie mogę powtarzać każdy etap milion razy byle tylko nazbierać maksymalną liczbę gwiazdek - ale określenie tego mianem endgame jest już chyba lekko naciągane.
Drugi raz - i tutaj trochę naciągam pojęcie - przy DriveClubie. Około roku ciągnęliśmy z kumplem (Jarek, pozdrawiam!) tamtejszy endgame, czyli wszystkie dodatki, jakie gra kiedykolwiek dostała. A że był tego istny ogrom, gdy w końcu wyciągnęliśmy platynę platyny, prawdziwe 100% (zajęło to, drobnostka, ponad 160 godzin), zorganizowaliśmy nawet z tej okazji imprezę.
Gdy zaś mowa o tych współczesnych - The Division czy Anthem - po przejściu "podstawki" jestem wystarczająco syty. Nie umiem do gry wracać terminowo, zatem fakt łupania przymusowo kilka godzin każdego tygodnia, bo odświeżają się endgame'owe aktywności, totalnie deklasuje grę w moich oczach. Mam prace (bez "ę", bo więcej niż jedną), a już na pewno mam coś do grania. Bartek by nie zasnął spokojnie, gdybym nie miał.
Łupie w nieskończoność
Redakcja