Nieważne, czy jest to kinowy hit, czy wielki bestseller. Autorzy gier tworzonych na podstawie wielkich przebojów zbyt często ufają sile licencji i z reguły produkują zwykłego gniota. Nowy „Harry Potter” cudem uniknął tego losu
Nieważne, czy jest to kinowy hit, czy wielki bestseller. Autorzy gier tworzonych na podstawie wielkich przebojów zbyt często ufają sile licencji i z reguły produkują zwykłego gniota. Nowy „Harry Potter” cudem uniknął tego losu
Przekleństwo wielkich przebojów
„Harry Potter i komnata tajemnic”. Nieważne, czy jest to kinowy hit, czy wielki bestseller. Autorzy gier tworzonych na podstawie wielkich przebojów zbyt często ufają sile licencji i z reguły produkują zwykłego gniota. Nowy „Harry Potter” cudem uniknął tego losu
Czy graliście kiedyś w jedną z gier zrobionych na podstawie „Star Trek”? To najlepszy przykład tego, do czego prowadzi naiwna wiara, że tytuł zastąpi dobre programistyczne rzemiosło i kreatywność projektantów. Wyprodukowano ich już chyba z dziesięć, ale tylko we dwie czy trzy fani serialu mogli grać bez bólu.
Od razu uprzedzam, gra komputerowa „Harry Potter i komnata tajemnic” nie jest tak zła. W ogóle zresztą nie jest zła - jest tylko bardzo przeciętna. To prosta zręcznościowa zabawa z elementami przygodowymi (a jeżeli liczyć partie quidditcha - sportowymi). Nie jest trudna. Nie ma w niej przemocy - potwory, które Harry napotka na swojej drodze, w większości wyglądają bardzo niewinnie, a jego czary je tylko ogłuszają. Jeżeli bohater straci całą energię życiową, mdleje, a nie ginie: grę mogą więc bez obaw kupić rodzice nawet bardzo nieletnim fanom książek.
Także w scenariuszu nie ma zbyt wielu niespodzianek, bo autorzy włożyli dużo pracy w pokazanie nam na komputerze fabuły drugiej książki z cyklu o Harrym. Gra zaczyna się od niefortunnego powrotu adepta magii do Hogwart. Potem wszystko jest już mniej więcej po bożemu. Widzimy więc wypadek latającego samochodu, który o mało nie skończył się wyrzuceniem Harry'ego ze szkoły, idziemy na lekcje obrony przed czarną magią do Gilderoya Lockharta Wszystko to oglądamy w postaci wdzięcznie wykonanych, niemal filmowych scenek; nawet postaci są bardzo podobne do tych z filmu - fani z pewnością bardzo się ucieszą.
I to chyba miała być właśnie główna atrakcja gry - wierność książce i filmowi. Możemy na kilkanaście godzin wcielić się w Harry'ego, przeżyć niektóre z jego przygód, spotkać - tym razem na ekranie monitora - ulubionych bohaterów i wygrać dla Gryffindoru turniej quidditcha. Reszta to skakanie po kamiennych półkach, rozwiązywanie prostych łamigłówek, zbieranie fasolek wszystkich smaków Bertiego Bottsa (to uniwersalna waluta w wirtualnym Hogwarth), zjadanie czekoladowych żab (przywracają zdrowie) i machanie różdżką (czary rzuca się niemal automatycznie, wystarczy wycelować we właściwy przedmiot, a Harry rzuca pasujący do niego czar). Czy to wielka frajda? Moim zdaniem taka sobie.
Całe szczęście, że zabawy nie psuje grafika. „Harry” wykorzystuje wprawdzie mocno już podstarzały „silnik” Unreala i Hogwart wygląda nieco kanciasto, a synchronizacja ust bohaterów z tym, co mówią, też wyraźnie szwankuje, ale tak naprawdę liczy się przecież wierność filmowej scenografii. Kto by tam zwracał uwagę na ostre kanty, skoro to Harry Potter? Podobnie jest ze spolszczeniem gry, które robi bardzo nierówne wrażenie. O ile głosy dziecięce są często drewniane i sztuczne, o tyle dorosłe postaci mówią tak, jak trzeba, i dobrze dopasowują się do atmosfery Hogwart.
Na zakończenie mam prośbę do fanów Harry'ego: proszę, nie piszcie listów do redakcji z groźbami zlinczowania niżej podpisanego. Ja też czytałem książki i bardzo je lubię. Nie lubię jednak, kiedy ktoś próbuje wykorzystać mój sentyment i sprzedać mi dość przeciętny produkt po wyższej niż przeciętna cenie. A tak, niestety, właśnie jest z grą „Harry Potter i komnata tajemnic” - i nic na to nie poradzę.
Producent: EA Games
Dystrybutor: Cenega
Minimalne wymagania: PC Pentium II 300 MHz, 64 MB RAM, akcelerator grafiki trójwymiarowej
Cena: 139 złotych