Nie mówi się o tym głośno, ale faceci boją się pośladków. Męskich pośladków. Konkretnie, patrzenia na nie. Oczywiście nikt się do tego nie przyzna. Przy okazji wspólnego grania w Mass Effect 2 Piotrek tłumaczył mi, że skoro ma spędzić z grą tyle czasu, to woli patrzeć na kobiece pośladki niż męskie i jak się okazuje, nie jest w tym odosobniony.
Miłośnicy piłki nożnej, koszykówki, rugby czy futbolu amerykańskiego raczej tego nie zrozumieją. W końcu patrzenie na spoconych facetów to dla nich codzienność. Ja z męskimi pośladkami nie mam problemów - w RPGach gram facetami, bo jakoś łatwiej jest mi się z nimi zżyć. Jedyną grą z gatunku o której pamiętam, że wybrałem kobiecy awatar było Jade Empire. Bo stwierdziłem, że charakterystyka Radiant Jen Zi jakoś najbardziej pasuje do opowieści.
Oczywiście najprostszą interpretacją gorącego uczucia graczy względem damskich awatarów jest rzeczywista chęć patrzenia na cyfrowe pośladki. W końcu twórcy gier sporo pracy wkładają w ich odpowiednie wymodelowanie czy animacje, więc robią to po coś i dla kogoś. Drugą może być zwyczajowy heteronormatywny lęk przed własną seksualnością - męscy gracze boją się patrzeć na męskie tyłki, bo obawiają się, że jeszcze od tego patrzenia zostaną gejami, więc zamiast kusić licho wybierają damskie modele.
Ale może w graniu damskimi awatarami, czy w ogóle w sięganiu po takie tytuły jak Tomb Raider czy Bayonetta, ukrywa się najprostsza opiekuńczość? Czy gdy pomagamy Larze, lub kolejnej zakutej w stal wojowniczce, wykaraskać się z różnorodnych tarapatów spełniamy swoje fantazje o byciu rycerzem w lśniącej zbroi? Jasne, Mario od dawna ratuje swoją Księżniczkę, ale ogólnie w grach mało jest przekonujących relacji damsko-męskich. Łatwiej jest więc stworzyć związek pomiędzy graczem a jego cyfrową podopieczną.
Która oczywiście musi mieć stalowy stanik z dekoltem, kolczą minispódniczkę oraz odpowiednio wyprofilowaną zbroję. Ale to zupełnie inna sprawa.
Pytanie więc do Was: dlaczego wybieracie damskie awatary?
